Φτάνει τόσο που μας έσωσες

 Γράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης.

Τελικώς είναι αήττητοι. Δεν τους πιάνει ούτε γιαούρτι, ούτε ζαρζαβάτι, μα ούτε και πατάτα Νευροκοπίου ευμεγέθης, αγορασμένη απευθείας από παραγωγό. Δεν καταλαβαίνουν Χριστό.

Εκεί, επίμονοι, λυσσασμένοι για εξουσία, μας έχουν δαγκάσει σαν πιτ-μπουλ και δεν μας αφήνουν με τίποτα. Και παρά το ότι δεν τολμούν να βγούνε βόλτα έξω, ωστόσο μερικοί κατεβαίνουν πάλι υποψήφιοι, ακόμα και για αρχηγοί - τι αρχηγός, παιδάκι μου; Δεν βλέπεις τι ζημιές έκανες τόσα χρόνια; Γύρνα σπίτι σου και ζήτα συγγνώμη επί μια διετία, μήπως κι εξιλεωθείς. Πάρε κάμψεις, κάνε μετάνοιες, αυτομαστιγώσου.
Το πιο ασύμβατο όμως είναι αυτό: άνθρωποι που δεν έχουν συναίσθηση του μικρού αναστήματος και των ορίων τους, που τους λείπει η βασική κρίση, πάνε κι ανακατεύονται στην πολιτική. Μου κάνει εντύπωση. Άντε, παιδάκι μου, και πήγες μακρύτερα απ’ ό,τι έπρεπε - ως επιδέξιος κηπουρός, βέβαια. Δόξα στον Γεραμπί να λες, και αποσύρσου επιδέξια, πριν έρθουν τα χειρότερα. Φτάνει τόσο που μας έσωσες.
Αλλά όχι. Επιμένει, να μας σώσει με το ζόρι, για άλλη μια φορά. Ρε μανία, ο άνθρωπος. Έχει παρερμηνεύσει το ότι υπήρξε ως μπαξεβάνης και αυλικός και το αποδίδει στην πολιτική του ιδιοφυΐα. Πού ξέρεις, μπορεί στον καθρέφτη να βλέπει και τον μέλλοντα πρωθυπουργό - εξάλλου το παραλήρημα δεν είναι άγνωστο ως ασθένεια στον πολιτικό βιότοπο, όπως αυτός έχει εξελιχθεί. Και δεν είναι μόνο αυτό: το πρόβλημα είναι πως, άντε κι έφυγε ο αποτυχημένος. Πώς θα ζήσει, με τι θα ασχοληθεί, έτσι που έμαθε στα ωραία; Λεφτά θα έχει βέβαια, μια χαρά συνταξάρα, αλλά το θέμα είναι πώς θα γεμίσει το ένδον κενό, που ψευδογέμιζε με όλο αυτό το γαϊτανάκι του πολιτεύεσθαι. Πώς θα γεμίσει αυτό το απελπισμένο κενό; Που ως τώρα έβρισκε παρηγορία στη φενάκη και στο γκίρι-γκίρι της φτηνοπολιτικής; Τώρα με ποιο κουβαδάκι να παίξει;
Δεν γίνεται. Δεν μπορούν ετούτοι οι άνθρωποι να ζήσουν έξω απ’ αυτό. Θα πεθάνουν, αν φύγουν. Δεν θα έχει το «εγώ» τους αναφορά πουθενά. Το ναπολεόντειό τους παραλήρημα δεν θα βρίσκει ακροατές, πελάτες.
Ναι, αλλά δεν γίνεται να τους ανεχτούμε πλέον. Πρέπει να μπουν στο παιχνίδι νέα άτομα. Άφθαρτα. Ελπιδοφόρα. Ικανά. Οι παλιοί κροκόδειλοι, κυρίως ορισμένοι, δεν αντέχονται. Και είναι κατανοητό ότι δεν δύνανται να ζήσουν έξω απ’ την παραμύθα. Ότι εκτός περιβάλλοντος κόμματος είναι ανύπαρκτοι. Άνεργοι. Μη αποδεκτοί. Ότι μόνο εκεί μέσα καταξιώνεται το λαβωμένο «εγώ» τους, και η βαθιά τους, υπαρξιακή αγωνία, βρίσκει κάποια καταφυγή. Έτσι έζησαν, έτσι κονόμησαν, έτσι υπάρχουν - το ίδιο συμβαίνει και με κάποια κομματικά στελέχη μέρους της Αριστεράς: πηγαίνουν στην Κούβα ή στην Κορέα, πήγαιναν επί σταλινισμού στο μπλοκ, έβλεπαν και βλέπουν τα εγκλήματα και τη φτώχεια, κι έρχονταν κι έρχονται πίσω να τα επιβάλλουν όλα αυτά και στη χώρα τους. Γιατί; Είναι τόσο τυφλοί; Ναι, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς. Δεν υπάρχουν έξω απ’ αυτό το πλαίσιο. Δεν υφίστανται. Σβήνουν ως υποστάσεις.
Οπότε, επαληθεύεται το παλαίφατον: «Αυτοί ποτέ δεν αποσύρονται και σπανίως πεθαίνουν».
Ναι, αλλά εμείς πρέπει να προχωρήσουμε ως χώρα, ως έθνος. Και οι εν λόγω, από διάφορα κόμματα, μπορεί να θέλουν να μας βασανίζουν, και να κατεβαίνουν υποψήφιοι ακόμα και μετά θάνατον. Αλλά ο κόσμος, εμείς, τώρα με τις εκλογές, έχουμε την ευκαιρία να καθαρίσουμε μια και καλή μαζί τους. Κι όλοι ξέρουμε ποιος είναι και τι έκανε, πόσο υποτακτικός υπήρξε και τώρα μας υποδύεται τον επαναστάτη, τον αντιμνημονιακό και τον δυνάμει ηγήτορα - ρε άντε από εκεί, φύγετε στη γωνία. Δείξτε λίγη αξιοπρέπεια. Περνάτε τους ψηφοφόρους για ντουρντουβάκια;
Αλλά, απ’ την άλλη, αν οι ψηφοφόροι επιμένουν να τους ξαναβγάλουν και τους ξαναϋποστούμε, μετά δεν θα φταίει πλέον κανείς. Μόνο και αποκλειστικά εμείς οι ίδιοι. Και τότε, ας αγοράσουμε διακόσια γιαούρτια ο καθένας και να τα πετάμε με πάθος εναντίον του εαυτού μας, ψηλοκρεμαστά και νυχθημερόν.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ