Περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Η δημοσίευση στοιχείων από το ημερολόγιο γνωστού εν αποστρατεία πολιτικού έθεσε -μεταξύ άλλων- επί τάπητος ένα παλαιό ερώτημα: μπορεί ένας πολιτικός να «εκμισθώσει» σελίδες του τύπου για να πετύχει την προβολή μιας υστερόβουλης και συμφεροντολογικής εκδοχής της αλήθειας; Η δημοσίευση μιας λίστας των φερόμενων ως «προθύμων» να συνδράμουν αυτή τη στρέβλωση μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), καταδεικνύει ότι ορισμένοι πολιτικοί ταγοί φιλοδοξούν να δρομολογήσουν το εγχείρημα...

 επηρεασμού λειτουργών του τύπου, που ευτυχώς προσκρούει στη δημοσιογραφική δεοντολογία.        

Ποιες είναι, όμως, οι απαρέγκλιτες εκείνες αρχές επαγγελματικής δεοντολογίας των δημοσιογράφων που θωρακίζουν τον τύπο; Ας θυμηθούμε μερικές σημαντικές πτυχές του Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ που υιοθετήθηκε το 1998 και φυσικά υιοθετεί τις αρχές διεθνών δημοσιογραφικών οργανώσεων.

Αντιγράφουμε από τον Κώδικα:

* Άρθρο 3: (…) Ο «δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει … να υπερασπίζεται τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία στον εργασιακό χώρο του και να αρνείται την εκτέλεση έργου, που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και « να μη δέχεται τη σύνταξη είδησης, σχολίου ή άρθρου και την παραγωγή εκπομπής κατά τις υποδείξεις των προϊσταμένων ή του εργοδότη του (…)».

* Άρθρο 5: «Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της αξιοπιστίας, του κύρους και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου, ο οποίος οφείλει (…) να μην επιδιώκει και να μη δέχεται …έπ’ αμοιβή θέση συναφή με την ειδικότητά του σε Γραφεία Τύπου, … που θέτει εν αμφιβόλω την επαγγελματική αυτονομία και ανεξαρτησία του».

Είναι ευτύχημα ότι οι έλληνες λειτουργοί του τύπου στέκονται στο ύψος του ρόλου του κοινωνικού ρόλου τους και δεν εκτρέπονται προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων.

Για αυτό και δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι έλληνας δημοσιογράφος θα δεχόταν να εργάζεται σε γραφείο τύπου πολιτικού και ταυτόχρονα να ασκεί δια του ΜΜΕ στο οποίο εργάζεται δριμεία κριτική σε παραταξιακό αντίπαλο του εργοδότη του, κλονίζοντας έτσι την αξιοπιστία του δημοσιογραφικού κόσμου. Ούτε θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ ότι π.χ. ο δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου τύπου του επικεφαλής της αντιπολίτευσης σε ένα Δήμο θα ζητούσε δηλώσεις για λογαριασμό της εφημερίδας του από τον δήμαρχο.  Ασφαλώς και όχι! Ευτυχώς, υπάρχει ένα μικρό, τόσο δα, πραγματάκι που λέγεται δεοντολογία και αυτή είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο μας καθώς οι έλληνες δημοσιογράφοι είναι αφοσιωμένοι στην τήρηση της ή τουλάχιστον δεν έχουμε ακόμη λόγο να πιστεύουμε το αντίθετο. Δε συμφωνείτε;       

Θεόδωρος Κουτρούκης