Το ταλέντο δεν κρύβεται…

Τον βάφτισαν Αλέξανδρο Π. πριν 24 χρόνια, αλλά προτιμά το «Ραψωδός Φιλόλογος». Στίχοι σπάνιοι για τα ελληνικά δεδομένα είτε μέσω των προσωπικών του CD είτε παρέα με το συγκρότημα των Ladose. Παραπάνω λόγια περιττά. Μιλάνε οι στίχοι του. Και αυτό φτάνει.


Συνέντευξη: Αλέξανδρος Σαλαμές
asalames@ekdotiki.gr

Πρώτα από όλα θέλω να μου πεις λίγα πράγματα για σένα. Ονοματεπώνυμο, ηλικία και με τι ασχολείσαι εκτός μουσική;
Το μικρό μου είναι Αλέξανδρος. Είμαι 24 ετών, έζησα και μεγάλωσα στο Γαλάτσι και τα τελευταία 6 χρόνια ζω στα Ιωάννινα (και τώρα τελευταία στην Άρτα) λόγω σπουδών. Με πολλά πράγματα έχω ασχοληθεί κατά καιρούς αλλά το τελευταίο διάστημα έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο να τελειώσω με τις σπουδές μου και την μουσική.

Το «Ραψωδός φιλόλογος» πως προέκυψε;
Το «Ραψωδός φιλόλογος» ξεκίνησε σαν πείραγμα μέσα στην παρέα μου όταν πέρασα στην φιλολογία το 2003. Το πείραγμα στην πορεία καθιερώθηκε σε καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και κρατάει μέχρι και σήμερα. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αλλά έχει το καλό ότι λόγω της ιδιοτροπίας του εντυπώνεται εύκολα σε όποιον το ακούει, συν του ότι πλέον έχει και συναισθηματική αξία.
Μίλησε μου για το τραγούδι «85». Θεωρείς, ότι γενιές που περιγράφεις στο κομμάτι μπορούν να βρουν τον δρόμο τους μακριά από την “Virtual” πραγματικότητα;
Το φαινόμενο αυτό είναι πλέον κατ’ εξοχήν κοινωνικό και θα τολμήσω να πω πλειοψηφικό. Το στοίχημα είναι να καταφέρουμε να το αποτρέψουμε από το να γίνει καθολικό. Το διαδύκτιο είναι ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία που διαθέτει η σύγχρονη κοινωνία σήμερα, έχει καταφέρει να εκμηδενίσει όλες τις αποστάσεις και συγχρόνως έχει δημιουργήσει άλλες τόσες. Υπάρχουν π.χ. παιδιά που δεν μιλάνε μεταξύ τους στο σχολείο ενώ βρίσκονται όλη τη μέρα στον ίδιο χώρο και μιλάνε στο msn, το facebook κ.τ.λ. Σαφώς και δεν μπορείς να κατηγορήσεις το facebook και το κάθε facebook γι’αυτή την κατάσταση, οι ρίζες του προβλήματος και της λύσης βρίσκονται πολύ πιο βαθιά απ’ όσο παραδεχόμαστε, ποτέ δεν φταίει το εργαλείο αλλά η χρήση που του κάνεις. Επειδή το θέμα αυτό σηκώνει πολύ ανάλυση και θα έπρεπε να γράψω πολλές παραγράφους (και πάλι δεν θα το καλύπταμε εξ’ ολοκλήρου) θα αρκεστώ στο να πω πως το «85» είναι κάτι σαν ένα προσωπικό παράπονο, μια μικρή νύξη στο πως αντιλαμβάνομαι εγώ την κατάσταση αυτή σε πολύ συγκεκριμένες πτυχές του θέματος. Όσο για το αν μπορούν τα παιδιά αυτά να ξεφύγουν, το ζήτημα δεν είναι να ξεφύγουν αλλά να ισορροπήσουν την κατάσταση, να γίνει το internet ένα υγιές κομμάτι της ζωής τους και όχι η ζωή τους. Χρειάζονται ερεθίσματα, εμείς είχαμε τις αλάνες, τις παιδικές χαρές, το παιχνίδι με τα παιδιά στη γειτονιά, είχαμε και το Super Nintendo για όταν καθόμασταν μέσα, χωρίς να μονοπωλεί τον χρόνο μας. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας στο να δίνουμε τα σωστά ερεθίσματα στις γενιές που μας ακολουθούν, αλλιώς η όλη κατάσταση είναι θέμα χρόνου να μας γυρίσει μπούμερανγκ όταν σε λίγα χρόνια αυτά τα παιδιά θα είναι πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Είσαι μέλος ενός συγκροτήματος όπως οι Ladose που απέδειξαν ότι το DIY ζει και βασιλεύει αν υπάρχει το ταλέντο και η όρεξη για δουλειά. Τι μπορεί να σου δώσει κίνητρο τελικά για να διαλέξεις τον δρόμο μεγάλης δισκογραφικής; Μήπως τελειώνει αυτή η ιστορία τελικά;

Έχουμε δεχτεί τον τελευταίο καιρό προτάσεις (είτε σαν Ladose είτε σαν solo o καθένας ξεχωριστά) και μάλιστα από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές στην Ελλάδα. Ειλικρινά το μόνο κίνητρο που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι τα έξοδα που γλυτώνεις μέχρι να ολοκληρωθεί ο εκάστοτε δίσκος (αν αναλογιστείς ότι για την τέλεια ποιότητα ήχου μπορεί να χρειαστεί να βάλεις από την τσέπη σου και 2.000 ευρώ, ποσό αστρονομικό αυτή τη στιγμή για μένα). Για να βγάλεις λεφτά δεν το συζητώ καν. Εκεί χρειάζονται άλλες κινήσεις, να μπεις στον χορό και να χορέψεις για τα καλά ώστε να χτυπήσεις την τάδε ταρίφα στο τάδε club που θα σε καλέσει. Καλά τα χρήματα αλλά στην δικιά μας περίπτωση τουλάχιστον η μουσική αξιοπρέπεια μας δεν έχει αντίτιμο. Έχουμε λίγα μέσα αλλά πολύ μεράκι και όρεξη και αυτό αρκεί, τουλάχιστον προς το παρόν.
Η δύναμη του hip hop τελικά ποια είναι; Στην περίπτωση σου θα τολμούσα να πω ο στίχος. Εσύ τι πιστεύεις;
Δεν υπάρχει για μένα δύναμη του hip hop αλλά δύναμη της μουσικής και εν γένει της τέχνης. Δύναμη για μένα είναι οτιδήποτε μπορεί να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να σε προβληματίσει, να σε κάνει να οργιστείς κ.ο.κ, και αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί σε μία μουσική φόρμα ή 16 μπάρες. Εγώ προσωπικά ναι, δίνω τη μεγαλύτερη βάση στο στίχο και γενικά στον λόγο και τις ιδέες του κάθε ανθρώπου. Γουστάρω με τα καλά flows, τα skills κ.τ.λ. αλλά μέχρι εκεί. Θέλω και το κάτι παραπάνω που θα με κάνει να στροφάρω, να ταράζει την αντίληψη των πραγμάτων που έχω και να με κάνει να σκέφτομαι και διαφορετικές πλευρές του θέματος που έχει διαλέξει ο mc να ασχοληθεί.
Professional Sinnerz, Ήρωας, Sifu Versus, Μικρός Κλέφτης, Απέχεις…Η Βόρεια Ελλάδα αποκτά τελικά την δική της μουσική προσωπικότητα. Ποιά στοιχεία θεωρείς, ότι είναι αυτά που την αντιπροσωπεύουν περισσότερο;
Μου αρέσει να ακούω raps από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το ταλέντο φυτρώνει παντού και δεν περιορίζεται γεωγραφικά. Η Βόρεια Ελλάδα βγάζει καταπληκτικές δουλειές εδώ και πολλά χρόνια και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να μας προσφέρει τρελό υλικό.
Μελλοντικά σχέδια;
Έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει τον δεύτερο δίσκο των Ladose με τίτλο «Η γενιά του prozac» (δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία και βιβλίο «Prozac nation»). Εγώ προσωπικά δουλεύω τον 3ο μου δίσκο με τίτλο «Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας» που δηλώνει τον άνθρωπο που κατάφερε να αποβάλλει τις αδυναμίες του έστω και με τον πιο επίπονο τρόπο. Γενικά περιμένω φρέσκιες εμπειρίες για να γράψω και φρέσκα πράγματα, δεν μου αρέσει να ανακυκλώνομαι μουσικά και σίγουρα δεν είμαι πρόθυμος να γεμίσω έναν δίσκο με ψέματα μόνο και μόνο για να βρίσκομαι στο προσκήνιο με μια νέα κυκλοφορία.
Ανάμεσα σε όλους τους στίχους που έχεις γράψει υπάρχει κάποιος που αγαπάς ιδιαίτερα; Αν ναι ποιος είναι αυτός και για ποιο λόγο;
«Δεν το πιστεύω μα ακόμα κι αν υπήρχε Θεός με τόσο μίσος θα’ θελε να μας ξεχάσει». Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη, το μίσος πια έχει μπει μέσα μας για τα καλά, μας διαβρώνει και μας δηλητηριάζει. Μόνο αγάπη όπως λέει και ο Είσβο.


http://salonicacity.blogspot.com/2009/12/blog-post_3041.html