powered by Agones.gr (Στοιχημα)
Powered By Blogger
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Οι Λετονοί δικαστές ακύρωσαν τα μέτρα του ΔΝΤ για το Ασφαλιστικό

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Από παλαιότερες συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας στη Λετονία
Η πρόσφατη ακύρωση του αντιασφαλιστικού νόμου της λετονικής κυβέρνησης, ο οποίος ψηφίσθηκε κατ' επιταγήν της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ανοίγει τον δρόμο για δικαστική ανατροπή και των αντίστοιχων νομοθετημάτων που προωθούνται εσπευσμένα και στην Ελλάδα.
Εκεί, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας κατήργησε ως αντισυνταγματικές τις διατάξεις που επέβαλλαν μαζικές περικοπές συντάξεων από 10% έως και 70%, στο όνομα της σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος!
Εδώ, η απόφαση αυτή δημιουργεί ευνοϊκές νομικές προϋποθέσεις για μελλοντική ακύρωση του ασφαλιστικού νόμου Λοβέρδου.
Κοινός τόπος είναι η επίκληση των συνταγματικών αρχών της προστασίας του κοινωνικού κράτους δικαίου και της αναλογικότητας. «Οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι κρατικές Αρχές (υπουργικό συμβούλιο) απέναντι σε διεθνείς δανειστές δεν είναι ικανές από μόνες τους να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», επισημαίνουν οι Λετονοί δικαστές.
Σύμφωνα με το λετονικό δικαστήριο, «θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών τα οποία στηρίζονται στο Σύνταγμα είναι υποχρεωτικά για τον νομοθέτη, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του κράτους». Το άρθρο 109 του λετονικού Συντάγματος προβλέπει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης λόγω ηλικίας, ατυχήματος, ανεργίας κ.ά.
Αντίστοιχα, το άρθρο 22 παράγραφος 5 και το άρθρο 25 του ελληνικού Συντάγματος επιβάλλουν στο κράτος να μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση ως ο νόμος ορίζει και να εγγυάται την αρχή του κοινωνικού κράτους. Οι όποιοι περιορισμοί πρέπει να προβλέπονται ρητά και να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας.
Οι Λετονοί δικαστές δέχονται ότι το κράτος έχει τη δυνατότητα επιλογών για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος. Ομως, τα μέτρα που λαμβάνει πρέπει να είναι επαρκώς τεκμηριωμένα, να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας και να μην καταργούν δικαιώματα που είχαν ήδη παραχωρηθεί στους πολίτες.
«Το λετονικό δικαστήριο έκρινε αντίθετες με τη δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας τις δημοσιονομικές συμφωνίες της χώρας με τους διεθνείς δανειστές της (ΔΝΤ και Ε.Ε.). Οι συμφωνίες αυτές, όπως και στη χώρα μας, δεν μπορούν να χρησιμεύουν ως επιχείρημα για περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», επισημαίνει ο καθηγητής του Εργατικού Δικαίου, Αλ. Μητρόπουλος.
Σε σχόλιό του για την απόφαση στην Εφημερίδα Δημοσίου Δικαίου, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής της Αθήνας, Κων. Γιαννακόπουλος, επισημαίνει μεταξύ άλλων: «...Οι κεκτημένες εγγυήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν εκποιούνται. Η δε τήρησή τους διασφαλίζεται τελικώς από τους δικαστές, η ανεξαρτησία και η συνταγματική νομιμοποίηση των οποίων αποδεσμεύουν τις αποφάσεις τους από τη στάθμιση του πολιτικού κόστους... Ο αποτελεσματικός δικαστικός έλεγχος των εθνικών μέτρων εφαρμογής των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ δεν είναι a priori ασυμβίβαστος με την υλοποίηση εαυτών των προγραμμάτων, όπως συνάγεται από πρόσφατη (Μάρτιος) έκθεση του ΔΝΤ για τη Λετονία. Ο εθνικός δικαστής έχει έναν κρίσιμο ρόλο ως προς την υλοποίηση αυτή, καθώς, τη στιγμή που θέτει όρια στην αποδοχή των υποδείξεων του ΔΝΤ, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στον εξορθολογισμό και στη βελτίωση των σχετικών κρατικών επιλογών».
http://kapistri.blogspot.com/2010/05/blog-post_7414.html

Λουκέτο το 2010 σε 175 επιχειρήσεις του νομού Καρδίτσας

Στο λουκέτο οδήγησε η οικονομική κρίση 175 επιχειρήσεις στο νομό Καρδίτσας τους πρώτους 4 μήνες του 2010. Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του Εμποροβιοτεχνικού Επιμελητηρίου Καρδίτσας από τις αρχές του έτους μέχρι και τα μέσα Μαΐου στο σημειώθηκαν 175 διαγραφές επιχειρήσεων από το μητρώο του.

Οι 42 εξ αυτών προερχόταν από τον κλάδο της Βιοτεχνίας, 54 από τον κλάδο του Εμπορίου και οι υπόλοιπες από τον τομέα παροχής υπηρεσιών. Το ίδιο διάστημα, πάντως, στο μητρώο Επιμελητηρίου Καρδίτσας εγγράφηκαν 180 επιχειρήσεις με αποτέλεσμα το ισοζύγιο είναι θετικό στο νομό, εν αντιθέσει με άλλες περιοχές της χώρας. Από τις νέες επιχειρήσεις, οι 36 είναι βιοτεχνικές, 59 αφορούν σε εμπορικά καταστήματα και 85 στο τμήμα επαγγελματιών.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και το 2009 το ισοζύγιο των επιχειρήσεων που άνοιξαν έναντι εκείνων που έκλεισαν στο νομό Καρδίτσας είναι και πάλι θετικό. Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία, το προηγούμενο έτος λειτούργησαν 548 νέες επιχειρήσεις και έκλεισαν 466.

© VORIA.GR

ΑΠΩΛΕΙΑ










Το επόμενο «χτύπημα» σε ώρα αιχμής, ημέρα Σάββατο

Δεκαπέντε λεπτά ήταν αρκετά για να πλημυρίσει άλλο ένα μεγάλο super market γνωστής αλυσίδας στην Κατερίνη από γεμάτα με προϊόντα, εγκαταλελειμμένα καροτσάκια, τα οποία άφηναν οι διαμαρτυρόμενοι πελάτες και έφευγαν, λέγοντας πως δεν μπορούν να τα πληρώσουν επειδή είναι πανάκριβα
Χθες, Τετάρτη 26.05.2010, στις 18:30, για άλλη μια φορά, 30 περίπου μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας «χτύπησαν» ένα ακόμη κατάστημα τροφίμων στην Κατερίνη με τη γνωστή πλέον δράση-διαμαρτυρία «Αφήστε το στο ταμείο». Συγκεντρώθηκαν μπροστά στο κατάστημα και μπήκαν μέσα κανονικά, όπως όλοι οι πελάτες. Γέμισαν τα καροτσάκια τους με τρόφιμα και ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις παράλογες αυξήσεις των τιμών, ειδικά στα προϊόντα πρώτης ανάγκης, τα «άφησαν στο ταμείο».
Οι υπάλληλοι έκπληκτοι έβλεπαν τους πολίτες να ξεφυτρώνουν, ο ένας μετά τον άλλο, από τους διαδρόμους του καταστήματος. Όμως, μεγαλύτερη ήταν η έκπληξή τους όταν μέσα σε λίγα λεπτά …φρακάρισε ο χώρος των ταμείων από τα εγκαταλελειμμένα καροτσάκια.
«Είπαμε να κερδίσετε, όχι όμως έτσι! Το έχετε παρακάνει και η απάντησή μας από δω και μπρός θα είναι ηχηρή. Πριν κλείσουν τα δικά μας σπίτια, θα κλείσουν τα δικά σας μαγαζιά!» είπαν οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες στον διευθυντή του καταστήματος και τον παρακάλεσαν να μεταφέρει το μήνυμα αυτό στους προϊσταμένους του, στα κεντρικά των Αθηνών.
Όλοι με μια φωνή, μικροί, μεγάλοι, πολίτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με το θυμό και την οργή ζωγραφισμένη στα πρόσωπα, όμως, πάντα με ειρηνικό τρόπο, διαμαρτυρήθηκαν, έσπρωξαν τα γεμάτα καροτσάκια σε μια γωνία και έφυγαν φωνάζοντας «Ρίξτε τις τιμές! Τώρα, πριν ξεσπάσει η μεγάλη μπόρα!» Βέβαια ζήτησαν συγνώμη από τους εργαζόμενους για την ταλαιπωρία της επιστροφής των προϊόντων στα ράφια, λέγοντας πως δεν έχουν τίποτα εναντίον τους. «Γιατί να θυμώσω! Έτσι κι αλλιώς εγώ θα δούλευα. Μακάρι να βλέπαμε τους πολίτες να αντιδρούν. Αυτό, όχι δεν θα μας κούραζε αλλά θα μας ανακούφιζε. Μακάρι να πέσουν οι τιμές, γιατί σε λίγο δεν θα μπαίνει άνθρωπος στα μαγαζιά», είπε στους διαμαρτυρόμενους πολίτες μια υπάλληλος του καταστήματος ενώ συμμάζευε τα καροτσάκια.
Στόχος των ενεργών πολιτών από την Κατερίνη είναι, η διαμαρτυρία τους να λάβει πανελλαδικό χαρακτήρα και να εφαρμοστεί σύντομα σε πολλές πόλεις. Από παρόμοια δράση στη Γερμανία, την οποία εφάρμοσαν μαζικά οι πολίτες, αρχικά αναγκάστηκαν να κλείσουν προσωρινά κάποια super market, ενώ άμεσα μειώθηκαν και οι τιμές των τροφίμων.
Παρόμοιες δράσεις ετοιμάζονται σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Τρίπολη, Κιάτο, Κέρκυρα και Βέροια, ενώ οι ενεργοί πολίτες της Κατερίνης οργανώνουν το επόμενο «χτύπημα» σε ώρα αιχμής, ημέρα Σάββατο και με περισσότερα από 100 μέλη!
Λέτε να δούμε σύντομα κρεμασμένες πινακίδες σε super market με την επιγραφή «προσωρινά κλειστό» ή κάποιες άλλες που θα θυμίζουν στους πολίτες, ότι η δράση αυτή θεωρείται …φορολογικό αδίκημα, διότι το κράτος θα χάνει το …ΦΠΑ από τη μείωση του τζίρου;
Σε αυτή τη χώρα όλα είναι ΔΝΤα!
http://www.otoposmou.gr/

Θέατρο Γης: Ένας καλλιτέχνης με πολύ... οξυγόνο

Η πρώτη από τις δύο στάσεις του Ζαν Μισέλ Ζαρ στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του, θα γίνει στο Θέατρο Γης Θεσσαλονίκης στις 30 Μαΐου στις 9 το βράδυ.
Η τουρνέ του γάλλου συνθέτη και performer ηλεκτρονικής μουσικής έχει τίτλο “2010” και αποτελεί φόρο τιμής στον φίλο του και κορυφαίο λογοτέχνη Άρθουρ Κλαρκ. Ο ίδιος στη διάρκεια του προγράμματός του θα παρουσιάσει έργα από όλη τη δισκογραφία του, επιχειρώντας ένα υπερθέαμα που στηρίζεται στην πλέον πρόσφατη τεχνολογία σε ήχο, φώτα και ειδικά εφέ.


Άλλωστε από το 1977 και την επιτυχία του πρώτου δίσκου του, “Oxygene”, ο οποίος πούλησε 1.800.000 αντίτυπα και είναι το γαλλικό άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία, ο Ζαν Μισέλ Ζαρ θεωρείται ένα κορυφαίο όνομα της μουσικής. Παγκοσμίως έχουν πουληθεί 80.000.000 αντίτυπα των δίσκων του κατατάσσοντάς τον στη λίστα των καλλιτεχνών με τις περισσότερες πωλήσεις του 20ού αιώνα.Όπως είναι γνωστό, είναι γιος του επίσης μεγάλου συνθέτη Μορίς Ζαρ, ενώ έχει συνεργαστεί με τη NASA και έχει δώσει συναυλίες στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, στον Πύργο του Άιφελ, στο Πεκίνο και αλλού. Επίσης είναι εκπρόσωπος της UNESCO και των Ηνωμένων Εθνών για θέματα περιβάλλοντος και παιδείας. Έχει κατακτήσει τέσσερα ρεκόρ Γκίνες για προσέλευση θεατών στις συναυλίες του, τις οποίες παρακολουθούν συνήθως τεράστια πλήθη. Μετά την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη θα ακολουθήσει μία συναυλία του την 1η Ιουνίου στο Κλειστό Φαλήρου - Γήπεδο Τάε Κβον Ντο της Αθήνας.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ






Ερχονται «λουκέτα» σε βενζινάδικα

Βουτιά έως και 60% στον τζίρο των καυσίμων καταγράφουν οι εταιρίες εμπορίας πετρελαιοειδών, με αποτέλεσμα τους τελευταίους μήνες να έχουν κλείσει 300-350 βενζινάδικα.

Στελέχη των εταιριών μιλούν για «πρωτοφανή» πτώση των πωλήσεών τους και την αποδίδουν φυσικά στην αύξηση της φορολογίας, που είχε σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη κατά 41 λεπτά το λίτρο των τιμών καθώς και την μείωση της κατανάλωσης. Όπως επεσημαίνουν, οι βενζινοπώλες καθυστερούν να τους πλήρώσουν με αποτέλεσμα εταιρίες εμπορίας να έχουν σταμάτήσει τον εφοδιασμό τους και έτσι ουσιαστικά 300 με 350 πρατήρια να παραμένουν κλειστά.Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουν οι πωλήσεις της αμόλυβδης βενζίνης έχουν πέσει κατά 20%, της σούπερ αμόλυβδης 60% και του ντίζελ κίνησης κινείται γύρω στο -30 με -40%. Μάλιστα η «βουτιά» στο πετρέλαιο δείχνει, όπως λένε τα στελέχη των εταιριών εμπορίας, και την... αναδουλειά στην αγορά αφού έχουν μειωθεί σημαντικά οι μετακινήσεις των επαγγελματικών οχημάτων.Ο κλάδος, σύμφωνα με τους επιχειρηματίες, διέρχεται για πρώτη φορά στα ιστορικά μεγάλη κρίση και διαβλέπουν συρρίκνωση αλλά και «λουκέτα» σε βενζινάδικα. Οι πρατηριούχοι άλλωστε είναι οι πρώτοι που «βιώνουν» το «ψαλίδισμα» της κατανάλωσης από τους οδηγούς των Ι.Χ. αυτοκινήτων. Επιπλέον, μιλούν για συνθήκες «ασφυξίας» στον κλάδο, αφού οι πελάτες των πρατηρίων καθυστερούν τις πληρωμές και οι βενζινοπώλες με τη σειρά τους «τρενάρουν» τις εταιρίες εμπορίας.Την ίδια στιγμή στελέχη των εταιριών υποστηρίζουν πως «το μικτό περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων του κλάδου αλλά και των βενζινοπωλών έχει περιοριστεί, λόγω της κρίσης». Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε ο Σύνδεσμος Εταιριών Εμπορίας Πετρελαιοειδών Ελλάδας στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στις 5 Φεβρουαρίου ? προ της αύξησης του ΕΦΚ- το μικτό περιθώριο κέρδους εταιριών ? βενζινοπωλών αντιστοιχούσε στο 9,2% της τιμής και στις 14 Μαίου το ποσοστό αυτό ήταν 6,6%. Βέβαια σε απόλυτα νούμερα το περιθώριο έχει μειωθεί κατά δύο λεπτά το λίτρο ή 1,5%.
Χρ. Κολώνας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Διαγραφή 45.000 μελών από μητρώα του ΟΑΕΕ

Η KAΘETH πτώση της οικονομικής δραστηριότητας έχει προκαλέσει ασφυξία στις ΜμΕ και τους ελεύθερους επαγγελματίες και απειλεί 65.000 επιχειρήσεις αλλά και τη βιωσιμότητα του Οργανισμού Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών. Στο πρώτο εφετινό τετράμηνο σημειώθηκαν 45.000 διαγραφές αυτοαπασχολουμένων από τον ΟΑΕΕ, εξέλιξη που μεταφράζεται σε απώλεια εσόδων 400 εκατ. ευρώ ετησίως.

Η εισφοροδιαφυγή στον Οργανισμό κινείται στο ύψος του 1,85 δισ. ευρώ, ενώ έχει απορροφηθεί το 65% της κρατικής επιχορήγησης για το 2010. Στον οργανισμό απομένουν κονδύλια 210 εκατ. ευρώ έως το τέλος του 2010.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν θορυβήσει τον επιχειρηματικό κόσμο, που εκτιμά ότι οι μικρές επιχειρήσεις αδυνατούν να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό με τις μεγάλες αλυσίδες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΕΕ, η συγκέντρωση των πωλήσεων στα εμπορικά κέντρα και τα πολυκαταστήματα έχει ανέλθει στο 41% των συνολικών πωλήσεων λόγω της ευχέρειας που έχουν για εκτεταμένες προσφορές και εκπτώσεις.
Παράλληλα, καθημερινά διογκώνονται οι οφειλές περίπου 200.000 μικρομεσαίων επιχειρηματιών που δεν καταβάλλουν τις εισφορές τους προς τον Οργανισμό.

ΕΞΠΡΕΣ

Τελειώνει το μονοπώλιο των εξουσιοδοτημένων συνεργείων αυτοκινήτων

Με απόφαση της η Κομισιόν τερματίζει το μονοπώλιο επισκευής αυτοκινήτων μόνο σε εξουσιοδοτημένα συνεργεία των αντιπροσωπιών, απόφαση που θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό και θα ρίξει τις τιμές.

Σύμφωνα με την απόφαση...αναμένονται ριζικές αλλαγές στον τομέα της επισκευής και συντήρησης αυτοκινήτων και της εμπορίας και τοποθέτησης ανταλλακτικών, οι οποίες θα επιτρέπουν την αποδέσμευση των ιδιοκτητών αυτοκινήτων από τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για όσα χρόνια τουλάχιστον διαρκεί η εγγύηση του κάθε οχήματος.
Από την 1η Ιουνίου, οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα είναι υποχρεωμένες να παρέχουν σε ανεξάρτητα συνεργεία αυτοκινήτων όλες τις απαραίτητες τεχνικές πληροφορίες για την επισκευή και συντήρηση αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης, λεωφορείων και φορτηγών. Παράλληλα, οι κατασκευάστριες εταιρίες δεν θα μπορούν πλέον να απειλούν τους καταναλωτές ότι θα χάσουν την εγγύησή τους, σε περίπτωση που επιδιορθώσουν τυχόν μηχανικές βλάβες στο Ι.Χ. τους σε ανεξάρτητο συνεργείο.
Οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα μπορούν να απαιτούν επισκευές που καλύπτονται από την εγγύηση και πληρώνονται από την ίδια την εταιρία να γίνονται σε εξουσιοδοτημένα συνεργεία.
Προς άρση οδηγείται και το μέτρο πώλησης των αυθεντικών ανταλλακτικών μόνο από εξουσιοδοτημένα συνεργεία, ενώ εντονότερος βάσει της νομοθεσίας θα είναι και ο ανταγωνισμός τον κλάδο εμπορίας αυτοκινήτων.
Η Κομισιόν με το μέτρο αυτό αποβλέπει στη μείωση του κόστους επισκευής και συντήρησης αυτοκινήτων, καθώς και στο κόστος πώλησής τους

Διαβάστε περισσότερα: http://greece-salonika.blogspot.com/2010/05/blog-post_7360.html#ixzz0pHfFalX3

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''

Κύμα διαδηλώσεων στην Ευρώπη. Ξαφνικά το “demonstrating the Greek way” έγινε απο μαύρο πρόβατο των “Greeks go back to work”, η μόνη λύση στην Ευρώπη

Κοίτα να δεις πως αλλάζουν τα πράγματα. Οι Έλληνες, τα μπελαλίδικα παιδιά της γειτονιάς, έγιναν ξαφνικά απο μαύρα πρόβατα που δημιουργούν πρόβλημα, σύμβολα ελπίδας και αντίστασης στην προσπάθεια επιβολής της νέας παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας του μεσαίωνα και της εταιροκρατίας. Τι τους λες τώρα;

Εικοσιτετράωρη απεργία και διαδηλώσεις στη Γαλλία από εργαζόμενους που διαμαρτύρονται για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Προς γενική απεργία σε Ιταλία και Ισπανία.
Γαλλία
Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέκλυσαν τους δρόμους των πόλεων σε ολόκληρη την Γαλλία για να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση των ορίων της ηλικίας της συνταξιοδότησης πέραν των εξήντα ετών που είναι σήμερα.Οι επικεφαλής των συνδικάτων δήλωσαν ότι οι σημερινές διαδηλώσεις είναι μόνο το πρώτο βήμα σε μία μεγάλη μάχη με την οποία θα υπερασπιστούν τα όρια ηλικίας της συνταξιοδότησης.Σύμφωνα με τα συνδικάτα, στην Μασσαλία διαδήλωσαν περίπου 80.000 άνθρωποι, ενώ έντονη ήταν και η αστυνομική παρουσία με 12.000 άνδρες. “Μόνο μία ένδειξη της δύναμης στους δρόμους μπορεί να υπερασπιστεί το όριο των εξήντα ετών της συνταξιοδότησης και τα κοινωνικά κεκτημένα στα οποία ο Νικολά Σαρκοζί επιτίθεται μεθοδικά”, σημείωσε ο Μπερνάρ Τιμπό, γενικός γραμματέας του ισχυρού συνδικάτου CGT. Εικοσιτετράωρη απεργία διαμαρτυρίας για τις σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό έχει ξεκινήσει στη Γαλλία επηρεάζοντας τις εναέριες και σιδηροδρομικές μεταφορές. Οι αρχές ανακοίνωσαν ότι όσοι έχουν προγραμματίσει να ταξιδέψουν με αεροπλάνο ή τρένο θα πρέπει να αναμένουν καθυστερήσεις και ματαιώσεις παρότι τα δρομολόγια των σιδηροδρόμων για το εξωτερικό και συγκεκριμένα για Βρετανία και Γερμανία αναμένεται να πραγματοποιηθούν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Στα αεροδρόμια του Παρισιού Charles de Gaulle και Orly αναμένεται να ακυρωθεί το 10 με 30% των πτήσεων.
Απεργία και στη Γερμανία
Οι επιβάτες πτήσεων που αναμενόταν να γίνουν από και προς το Βερολίνο ειδοποιήθηκαν για πιθανές καθυστερήσεις και ακυρώσεις στα αεροδρόμια Σένεφελντ και Τέγκελ λόγω προειδοποιητικής απεργιακής κινητοποίησης που κήρυξαν τα μέλη των πληρωμάτων εδάφους. Περί τις 22 πτήσεις αναμενόταν να ακυρωθούν στο Σένεφελντ, όπου 50 εργαζόμενοι άρχισαν να απεργούν από τις 04:00, δήλωσε εκπρόσωπος του συνδικάτου ver.di [Vereinte Dienstleistungsgewerkschaft, ένωση συνδικάτων των εργαζόμενων στις υπηρεσίες]. Οι πρώτες πληροφορίες από το Τέγκελ ανέφεραν ότι δεν έχουν ακόμα προσγειωθεί εκεί αεροσκάφη. Το ver.di κάλεσε 2.000 εργαζόμενους στην εταιρία GlobeGround Berlin, στη θυγατρική της Ground Service International και στην ανταγωνίστριά της Acciona να απεργήσουν από τις 4 ως τις 10 μετά την αποτυχία πέντε γύρων διαπραγματεύσεων για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των διοικήσεων των εταιριών αυτών και των εργαζομένων τους όσον αφορά μισθολογικά ζητήματα. Σύμφωνα με το συνδικάτο, οι εργαζόμενοι των εταιριών αυτών είναι το 90% των εργαζομένων στα πληρώματα εδάφους στα αεροδρόμια.
Ετοιμάζονται στην Ιταλία
Στο μεταξύ, ο γενικός γραμματέας του μεγαλύτερου συνδικάτου της Ιταλίας, της CGIL, ανακοίνωσε BANANIA.Read more

3η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΥΜΝΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΑ στην ΕΛΛΑΔΑ (WORLD NAKED BIKE RIDE)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010 στις 20.00, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα STOP στην “άσεμνη” έκθεση των ανθρώπων και του πλανήτη στα αυτοκίνητα και τη ρύπανση που δημιουργούν.
Αντιμετωπζουμε την κίνηση των αυτοκινήτων με τα γυμνά μας κορμιά σαν τον καλύτερο τρόπο για να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας, εκθέτοντας την τρωτότητα που αντιμετωπίζεται από τους ποδηλάτες και τους πεζούς στους δρόμους μας, καθώς και στις αρνητικές συνέπειες που όλοι αντιμετωπίζουμε εξαιτίας της εξάρτησης από το πετρέλαιο και των άλλων μορφών μη ανανεώσιμης ενέργειας.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΥΜΝΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΑ θα πραγματοποιηθεί για τρίτη (3) ΦΟΡΑ φέτος στη Θεσσαλονίκη, την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010 στις 20.00 το απόγευμα, καθιερώνοντας μια νέα παράδοση στην πόλη μας. Φέτος θα αποτελέσει την εναρκτήρια εκδήλωση ενός αστικού πειράματος για μια διαφορετική πόλη για τα 20 χρόνια PARALLAXI – “Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΙΩΣ” http://parallaximag.gr/thessaloniki.html
Συνέχεια στο άρθρο.....

Βραβείο "Μπότση" στον Γιώργο Σκαμπαρδώνη

Τιμήθηκε για το δημοσιογραφικό και συγγραφικό έργο του από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας “Αθανασίου Β. Μπότση”.



Της Φωφώς Μπόνιου

fobo@makthes.gr
Ένα ακόμη βραβείο στην ήδη πλούσια συλλογή του πρόσθεσε χθες ένας δικός μας άνθρωπος, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο οποίος τιμήθηκε για το δημοσιογραφικό και συγγραφικό έργο του από το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας “Αθανασίου Β. Μπότση”.
Το βραβείο "Απόστολος Μαγγανάρης", με χορηγό την Ένωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου, παρέδωσε στον αρθρογράφο της "Μ" ο πρόεδρος της Ένωσης Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Γιάννης Πλαχούρης, ο οποίος αναφέρθηκε στη σημαντικότητα των βραβείων, τονίζοντας ότι “τιμούνται αυτοί που ασκούν τη δημοσιογραφία με ήθος και αντικειμενικότητα”. Αμέσως μετά την τελετή απονομής των βραβείων ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης δήλωσε στη "Μ": "Είναι ευάρεστο να επιβραβεύεσαι για το έργο σου από ένα ίδρυμα της βαρύτητας του ιδρύματος Αθανασίου Β. Μπότση, που τιμά δημοσιογράφους που έχουν να παρουσιάσουν σημαντικές επιτυχίες τόσο στον έντυπο λόγο όσο και στον ηλεκτρονικό Τύπο, και οι οποίοι διακρίθηκαν για τον σεβασμό τους στους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Επιπλέον είναι τιμητικό, γιατί σου δημιουργεί ένα επιπλέον αίσθημα ευθύνης και άγχους. Είναι ένα βραβείο σημαντικό, μιας και δίνεται κάθε χρόνο σε δημοσιογράφους που καλλιεργούν τη συγγραφή και τη λογοτεχνία. Ευχαριστώ το ίδρυμα, γιατί στο πρόσωπό μου εντόπισαν αυτά τα χαρακτηριστικά".
Στις δηλώσεις του ο κ. Σκαμπαρδώνης επισήμανε "την ανάγκη για άσκηση μιας δημοσιογραφίας με ποιότητα, μαχητικής, χωρίς παραχωρήσεις και με σεβασμό στον αναγνώστη".
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο οποίος αρθρογραφεί καθημερινά στη "Μ" και στη "ΜτΚ", έχει γράψει 13 βιβλία. Τιμήθηκε το 1993 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του “Η στενωπός των υφασμάτων” και το 2004 με το βραβείο "Διαβάζω" για το βιβλίο του “Επί ψύλλου κρεμάμενος”.
Επί 28 χρόνια
Κατά τη διάρκεια της χθεσινής εκδήλωσης απονεμήθηκαν περισσότερα από δεκαπέντε βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Τα βραβεία "Αθανασίου Β. Μπότση" δίνονται κάθε χρόνο εδώ και 28 συναπτά έτη σε δημοσιογράφους που έχουν να παρουσιάσουν σημαντικές επιτυχίες τόσο στον έντυπο λόγο όσο και στον ηλεκτρονικό Τύπο, οι οποίοι διακρίθηκαν για τον σεβασμό τους στους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Βραβεία έλαβαν: ο Ιάσονας Αθανασιάδης για την έγκυρη ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης από εστίες πολέμου και κοινωνικές αναταραχές,
 ο Νίκος Ασλανίδης για την τηλεοπτική εκπομπή δημοσιογραφικής έρευνας “Αληθινά σενάρια” της ΕΡΤ3, ο Τάσος Τέλογλου για την αποκάλυψη της ελληνικής συμμετοχής στην υπόθεση δωροδοκιών της Ζίμενς, ο Ανδρέας Χριστοδουλίδης για την επιτυχημένη ανάδειξη του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων - Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων σε σύγχρονο φορέα έγκυρης και ταχείας διακίνησης πληροφοριών από όλο και σε όλο τον κόσμο και η Αγγελική Γυπάκη για την ανάδειξη των περιβαλλοντικών προβλημάτων της χώρας.
Ειδικά βραβεία δόθηκαν στον Σταύρο Θεοδωράκη για τους "Πρωταγωνιστές" του Mega και στους Γιάννη Φωτούλα και Γιάννη Απέργη για το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ Στην κατηγορία οικονομικού ρεπορτάζ τιμήθηκαν οι Δημήτρης Μαρκόπουλος και Πλάτωνας Τσούλος, βραβείο Εθνικής Αντίστασης δόθηκε στον Αγαμέμνονα Φαράκο, το βραβείο ξένου Τύπου πήρε η Βέρα Κορίδη, ενώ τιμητική διάκριση έλαβε και ο Θεσσαλονικιός Βασίλης Λεβαντίδης.
"Ο Τύπος έχει καταλυτική επίδραση στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης και για την ανεξαρτησία του δόθηκαν σκληρές μάχες", τόνισε σε χαιρετισμό που απέστειλε στην εκδήλωση ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Εκ μέρους της κυβέρνησης ο αντιπρόεδρος Θεόδωρος Πάγκαλος ανέφερε ότι ο Τύπος είναι εσωτερικό στοιχείο του σύγχρονου πολιτικού συστήματος, που οφείλει να έχει αυτοτέλεια, για να ασκεί ελεύθερα τον ρόλο του, κριτικά και αποκαλυπτικά. Είπε ακόμη ότι πάγιο και συνεχές αίτημα του Τύπου θα πρέπει να είναι η επικράτηση της διαφάνειας, την οποία το πολιτικό σύστημα πρέπει να προάγει και να οικοδομεί.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''

«Μαχαίρι» στο κάπνισμα βάζει η οικονομική κρίση

Ενας μέτριος καπνιστής ξοδεύει 200 ευρώ το μήνα ή συνολικό ποσό που ισοδυναμεί με την αξία σπιτιού 100 τ.μ.


Της Ελένης Πετροπούλου

Κόβουν το τσιγάρο οι Έλληνες, λόγω οικονομικής κρίσης! Τους τελευταίους μήνες έχει αυξηθεί ο αριθμός των καπνιστών που προσέρχονται στα ιατρεία διακοπής καπνίσματος, οι οποίοι αναφέρουν ως «κίνητρο» την οικονομική κρίση. Σύμφωνα άλλωστε με τους ειδικούς, ένας μέτριος για τα ελληνικά δεδομένα καπνιστής ξοδεύει περισσότερα από 200 ευρώ το μήνα για κάπνισμα. Έχει υπολογιστεί πως ένας τέτοιος καπνιστής έχει ξοδέψει στη διάρκεια της παραγωγικής ζωής του (18-65 ετών) για τσιγάρα, ποσό που ισοδυναμεί με την αξία ενός διαμερίσματος 100 τ.μ. στην πλατεία Συντάγματος! Έτσι, η οικονομική κρίση συμβάλλει στην... υγεία αφού έχει βρεθεί ότι αύξηση της τιμής των τσιγάρων και υψηλή φορολόγησή τους, αυξάνει κατά 8% τον αριθμό των καπνιστών που κόβουν το τσιγάρο. Όπως εξήγησε χθες η καθηγήτρια Πνευμονολογίας Παρασκευή Αργυροπούλου - Πατάκα, εάν η τιμή των τσιγάρων ξεπεράσει τα 6 ευρώ τότε θα δούμε πραγματική διαφορά.
Παράλληλα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρίας κ. Κωνσταντίνος Γουργουλιάνης ζήτησε την πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους, ώστε να μην υπάρχουν «παράθυρα» για την μη εφαρμογή του. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος (31 Μαΐου), οι επιστήμονες παρουσίασαν στοιχεία για τη χώρα μας. Όπως προκύπτει από αυτά, οι Έλληνες παραμένουν οι πιο? θεριακλήδες στην Ευρώπη. Ωστόσο, παρά το ότι καπνίζουμε τα περισσότερα τσιγάρα και έχουμε μεγαλύτερο βαθμό εξάρτησης στη νικοτίνη, εμφανίζουμε τις καλύτερες «επιδόσεις» και στην απεξάρτηση. Πανευρωπαϊκή μελέτη που έγινε για να αξιολογηθούν τα προγράμματα απεξάρτησης από το κάπνισμα, κατέταξε την Ελλάδα στην πρώτη θέση ως προς την αποτελεσματικότητα της θεραπείας. Η επίδοση είναι αξιοθαύμαστη, αν αναλογιστούμε ότι η χώρα μας έχει μία «πανδημία» καπνίσματος. Στις ηλικίες 35 έως 44 ετών, καπνιστές είναι το 57,9% των Ελλήνων και το 30% των Ελληνίδων.
Η Διευθύντρια του ειδικού Κέντρου Διακοπής Καπνίσματος στο «Ευγενίδειο» Θεραπευτήριο, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών κα Χριστίνα Γκράτζιου, τόνισε ότι το 70% των καπνιστών επιθυμούν να διακόψουν την επιβλαβή αυτή συνήθεια, αλλά μόνο το 20% - 30% προσπαθούν. Από αυτούς, μόλις το 3% -5% το επιτυγχάνουν μόνο με τη δύναμη της θέλησης και αρκετοί «ξανακυλούν» στη νικοτίνη λίγα χρόνια αργότερα.
Οι γυναίκες
Σύμφωνα με την κ. Αργυροπούλου ? Πατάκα, οι γυναίκες ενδίδουν όλο και πιο εύκολα στην καπνιστική συνήθεια και ο αριθμός των καπνιστριών εκτιμάται ότι θα αυξηθεί κατά 20% τα επόμενα 15 χρόνια. Σήμερα, στην Ελλάδα, ο αριθμός των ενήλικων γυναικών καπνιστών, ανέρχεται στο 41% του γυναικείου πληθυσμού αυτής της ηλικίας (1.945.808 γυναίκες). Οι ομιλητές αναφερόμενοι στο κόστος διακοπής του καπνίσματος μέσω των Ιατρείων Διακοπής Καπνίσματος στα δημόσια νοσοκομεία τόνισαν πως ανέρχεται σε 3 ευρώ την επίσκεψη (το κόστος των εξωτερικών ιατρείων) συν το κόστος της φαρμακευτικής αγωγής (75-180 ευρώ το τρίμηνο) καθώς δεν καλύπτεται από όλα τα ταμεία.

Το... ελληνικό πρόβλημα με το τσιγάρο

91% των Ελλήνων καπνιστών καπνίζει συστηματικά κάθε ημέρα τσιγάρα και το 6% καπνίζει ευκαιριακά (Ευρωπαίοι: 79% και 14% αντίστοιχα).
7% των Ελλήνων καπνίζει καθημερινά στριφτά τσιγάρα και το 21% ευκαιριακά Ευρωπαίοι: 15% και 19% αντίστοιχα).
8% των Ελλήνων καπνίζει ευκαιριακά πούρα (Ευρωπαίοι 12%) και το 1% των Ελλήνων καπνίζει ευκαιριακά πίπα (Ευρωπαίοι 4%).
39% των Ελλήνων και το 76% των Ευρωπαίων δεν εκτίθενται και δεν αναπνέουν καπνό σε κλειστούς χώρους ή στο χώρο της εργασίας τους.
22% των Ελλήνων εκτίθεται στο καπνό των άλλων μία (1) ώρα την ημέρα (Ευρωπαίοι: 13%).
19% των Ελλήνων εκτίθενται στον καπνό των άλλων 1-5 ώρες την ημέρα (Ευρωπαίοι: 6%).
20% των Ελλήνων εκτίθεται στον καπνό των άλλων περισσότερο από 5 ώρες την ημέρα (Ευρωπαίοι: 5%).
Πήραμε το ευρωπαϊκό των... θεριακλήδων
Μόνιμοι πρωταθλητές στο κάπνισμα σε πανευρωπαικό επίπεδο συνεχίζουν να είναι κι εφέτος οι Έλληνες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας που δημοσίευσε χθες η Κομισιόν (ευρωβαρόμετρο) για τις 27 κοινοτικές χώρες οι Έλληνες καπνίζουν σε ποσοστό 42% (Ευρωπαίοι: 29%). Το 14% των συμπατριωτών μας κάπνιζε αλλά κατάφερε να το κόψει (22% οι Ευρωπαίοι) ενώ το 44% δεν έχει βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα του (49%). Οι Έλληνες καπνίζουν κατά μέσον όρο 23,80 τσιγάρα την ημέρα (οι Ευρωπαίοι: 15,70) ενώ οι Ελληνίδες 18,70 τσιγάρα (Ευρωπαίες: 12,80). Στην Ελλάδα καπνίζει το 47% των ανδρών και το 38% των γυναικών έναντι 35% των Ευρωπαίων ανδρών και 25% των Ευρωπαίων γυναικών. Ως προς την ηλικία οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ηλικίας 15-24 ετών καπνίζουν σε ποσοστό 39% (Ευρωπαίοι συνομήλικοί τους: 35%). Μεταξύ 25 -39 ετών καπνίζουν σε ποσοστό 54% (Ευρωπαίοι: 37%). Μεταξύ 40-54 ετών καπνίζουν σε ποσοστό 57% (Ευρωπαίοι: 35%) και από 55 και πάνω καπνίζουν σε ποσοστό 23% (Ευρωπαίοι: 17%).
Το 78% των Ελλήνων επισκέφθηκε τους τελευταίους έξι μήνες μπαρ όπου κάπνιζαν (Ευρωπαίοι: 45%) και το 72% των Ελλήνων εστιατόρια όπου κάπνιζαν (Ευρωπαίοι: 30%). Το 52% των Ελλήνων υποστηρίζει την αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα τσιγάρα (Ευρωπαίοι: 56%) και το 71% υποστηρίζουν την κατάργηση της έκθεσης των τσιγάρων στους τόπους-χώρους πώλησης τους(Ευρωπαίοι: 55%). Το 11% των Ελλήνων δοκίμασε μια φορά να κόψει το κάπνισμα (Ευρωπαίοι: 15%) και το 5% των συμπατριωτών μας δοκίμασαν να το κόψουν από 3 έως και 5 φορές (Ευρωπαίοι: 10%). Το 54% των Ελλήνων που δοκίμασαν να κόψουν το κάπνισμα το κατάφεραν για λιγότερο από μία εβδομάδα, το 29% για 1- 8 εβδομάδες και το 15% για περισσότερο από 2 μήνες. Ανάλογα είναι και τα αντίστοιχα ποσοστά των άλλων Ευρωπαίων καπνιστών.

Βρυξέλλες: Γ. Δαράτος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Κάθετη πτώση για τα κέρδη των τραπεζών

Η εικόνα του τραπεζικού κλάδου είναι ενδεικτική της κατάστασης που διαμορφώνεται στην αγορά


Μεγάλη πτώση σημειώνουν στο πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους τα τραπεζικά κέρδη. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις και αφού συνυπολογισθούν οι έκτακτες προβλέψεις και οι εισφορές που επιβλήθηκαν στο πλαίσιο των νέων φορολογικών μέτρων καταγράφηκαν ακόμα και ζημίες, γεγονός πρωτόγνωρο μέχρι και πριν από λίγους μήνες.

Χαρακτηριστικό, αλλά όχι μοναδικό, το παράδειγμα της Alpha Bank. Όμως, ακόμα και η Εθνική, λόγω των παραπάνω αιτιών, αναγκάσθηκε να αποτιμήσει πολύ χαμηλότερα τα αποτελέσματά της, αν και στην περίπτωση της ΕΤΕ ήταν η τουρκική θυγατρική της, η Finansbank, η οποία κυριολεκτικά «πήρε το παιχνίδι πάνω της».
Κατά το μάλλον ή ήττον, την ίδια εικόνα παρουσίασαν και τα υπόλοιπα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα (Eurobank Efg, Αγροτική Τράπεζα κλπ), ενώ από τον κανόνα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση οι μικρότερες τράπεζες. Το γεγονός είναι ενδεικτικό της κατάστασης που διαμορφώνεται στην αγορά, ατμομηχανή της οποία υποτίθεται ότι είναι ο τραπεζικός κλάδος.

© VORIA.GR

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''

Η NASA πουλάει τα διαστημόπλοια της

Η NASA πωλεί κάποια από το στόλο των διαστημικών της λεωφορείων, και τα προσφέρει σε ιδρύματα που είναι διατεθειμένα να πληρώσουν μέχρι και $28.8 εκατομμύρια για το καθένα. Η τιμή αφορά στο κόστος καθαρισμού και μεταφοράς. Το Atlantis θα παροπλιστεί μόλις επιστρέψει από τη τρέχουσα αποστολή του, και όπως έγινε γνωστό, τα μουσεία και τα άλλα ιδρύματα που ενδιαφέρονται να αποκτήσουν ένα διαστημικό λεωφορείο όπως τα Endeavor και Discovery, είναι δεκάδες.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο της NASA, «Πρόκειται για μοναδικά αποκτήματα… το κάθε ένα διαφέρει από το άλλο, και είναι τα μόνα επαναχρησιμοποιήσιμα διαστημικά σκάφη στο κόσμο. Όλα τα μουσεία θα ήθελαν κάποιο από αυτά για να το εκθέσουν». Και συμπληρώνει πως «Δεν τα πουλάμε. Η τιμή που βάζουμε έχει να κάνει με το κόστος καθαρισμού, μεταφοράς και ασφάλειας».
Όπως λέγεται, το Discovery έχει ήδη συμφωνηθεί να πάει στο αεροναυτικό μουσείο Smithsonian, όμως υπάρχουν κάποιες διαφωνίες όσον αφορά στο υψηλό κόστος. Άλλα μουσεία, όπως το Kennedy Space Center Visitor Complex, δηλώνουν πρόθυμα να πληρώσουν όσο όσο προκειμένου να αποκτήσουν κάποιο από τα διαστημόπλοια.

HB NEWS

ΣΑΒΒΑΣ...ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ!!!

Σάββας και <<<span class=

ΑΠΟ:ΓΙΩΡΓΟ ΖΑΧΟ

Και ναι είναι γεγονός!Μετά το απαγορευμένο dvd της Τζούλιας, έρχεται η απαγορευμένη συνομιλία του λατρεμένου Σάββα Θεοδωρίδη!Βέβαια υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα 2 απαγορευμένα. Το βίντεο της Τζούλιας μπόρεσε και το είδε όλη η Ελλάδα ενώ τη συνομιλία του Σάββα δεν μας επιτρέπεται καν να την ανεβάσουμε και να σας δώσουμε τη δυνατότητα να την απολαύσετε...
Αυτό γιατί;;;
Όχι γιατί η συνομιλία αποτελεί προϊόν υποκλοπής, αλλά γιατί 30 λεπτά συνομιλίας καθρεφτίζουν όλη την <<σαπίλα>> του Ελληνικού ποδοσφαίρου!

ΤΟ STORY:
Ο κ. Θεοδωρίδης πήρε τηλέφωνο τον κ.Δουκάκο(δημοσιογράφο) με σκοπό να του περιγράψει τ την κατάσταση που επικρατεί στον Ολυμπιακό. Μίλησε για το πως έφτασε η ομάδα του σε αυτό το χάλι, ποιοι ευθύνονται και προσπαθούσε να πείσει πως κάποιοι από τον Ολυμπιακό δεν τον ήθελαν και για αυτό τον απομάκρυναν από γενικό αρχηγό της ΠΑΕ. Παράλληλα δήλωνε πως όλους αυτούς τους έχει στο χέρι του, διότι θα σηκώσει κεφάλι στο επόμενο Δ.Σ του Ολυμπιακού. Όμως μετά από την αποκάλυψη της συνομιλίας, από εκεί που το έπαιζε έξυπνος, ξαφνικά βρίσκεται σε τέτοια θέση που πρέπει να αρχίζει να κρύβεται για να μην φάει ξύλο!

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΣΑΒΒΑΣ :

1.ΓΙΑ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
Αρχικά υποστήριξε πως παλαιότερα, όταν εκπροσωπούσε αυτός τον ΟΣΦΠ στην ΕΠΟ, έκανε πάρτι και τότε έπαιρναν πρωταθλήματα με τους δικούς του...τρόπους.Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον κ. Δαλούκα για τον οποίο είπε πως στο τελευταίο ματς με τον ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για τον Ολυμπιακό Χαρακτήρισε τον Σ.Πιλάβιο π*****α και πως κάθεται σούζα στον Νίκο Πατέρα. Τέλος είπε πως οι κύριοι Φοινοκαλιώτης,Πατέρας και Πιλάβιος όριζαν μαζί,μια μέρα πριν την ανακοίνωση των διαιτητών, τους διαιτητές των αγώνων του Σαββατοκύριακου και πως λόγω αυτού του γεγονότος συνομίλησε... με τον κ.Βασσάρα.

2.ΓΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Τόνισε πως ο κ.Λούβαρης είναι η καταστροφή του ΟΣΦΠ αφού παρασέρνει τον πρόεδρο και πρέπει να πάψει να εκπροσωπεί την ομάδα στην ΕΠΟ και στη Σουπερλίγκα γιατί είναι ανίκανος. Θεωρεί ανήμπορο τον κ.Χρυσικόπουλο και δηλώνει και πως ο προηγούμενος τεχνικός διευθυντής της ομάδας κ.Ιβιτς έφαγε πολλά λεφτά από την ομάδα. Τέλος αφήνει υπόνοιες για τον κ.Λεμονή, λέγοντας έμμεσα πως ντόπαρε την ομάδα όταν ήταν προπονητής.

3.ΓΙΑ ΘΥΡΑ 7 ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ
Μιλά υποτιμητικά για τους οπαδούς της Θύρας 7 χαρακτηρίζοντας τους <<νταβατζήδες>> και πιστεύει πως κάθε παράγοντας της ΠΑΕ έχει δικούς του δημοσιογράφους , που ο καθένας γράφει ότι αυτοί του παραγγείλουν!

4.ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΟΚΚΑΛΗ
Αρχικά τα έβαλε με τους γιους του Σωκράτη, οι οποίοι γι αυτόν είναι άσχετοι και για γέλια και στην συνέχεια αρχίζει την επίθεση στον ισχυρό άντρα της ΠΑΕ, Σ.Κόκκαλη. Ο Σάββας υποστηρίζει πως ο πρόεδρος τα έχει χαμένα και πως αυτός οδήγησε στη ξεφτίλα τον ΟΣΦΠ. Στη συζήτηση τον βρίζει ακατάπαυστα καθώς θεωρεί πως αρνείται να παραδεχτεί πράγματα που θα πειράξουν τον κόσμο και πως αν και αρχικά κάνει <<ήρεμες>> δηλώσεις, δεν θα αργήσει η μέρα που θα κάνει σφοδρή επίθεση εναντίον του.

Έτσι μέσα από αυτή τη συνομιλία κατοχυρώνονται και επίσημα οι κανόνες λειτουργίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου! Αφού ο κ.Θεοδωρίδης μέσα από όλα αυτά που φέρεται να έχει πει, μας τους υποδεικνύει όλους άθελα του!

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ;

ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ, ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ!


Υ.Γ.1: Το ότι η συνομιλία αυτή είχε ως πρωταγωνιστή παράγοντα του Ολυμπιακού δεν σημαίνει πως για τη διαφθορά του Ελληνικού ποδοσφαίρου ευθύνεται αποκλειστικά μόνο ο Ολυμπιακός. Πάω στοίχημα πως κάθε παράγοντας οποιασδήποτε Ελληνικής ομάδας έχει μια παρόμοιου περιεχομένου συζήτηση με κάποιον δημοσιογράφο Απλά έτυχε να βγει στη φόρα αυτή του Ολυμπιακού.
Υ.Γ.2: Η Τζούλια μετά από μέρες παραδέχτηκε την εγκυρότητα του dvd, ο κ.Θεοδωρίδης θα παραδεχτεί πως όλα αυτά είναι λεγόμενα του ή θα συνεχίσει να το αρνείται ;;;




H ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ 1453

Για την επιβίωσή της η Κωνσταντινούπολη πάλεψε θαρραλέα αλλά η μοίρα της είχε ήδη προδιαγραφεί 249 χρόνια πριν, όταν την είχαν κουρσέψει οι Σταυροφόροι και οι Ενετοί της χριστιανικής Δύσης (βλ. τεύχος 11, 4.5.03). Το βυζαντινό κράτος διασπάστηκε τότε σε τρία μέρη: στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Ετσι, όταν το 1259 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, σφετεριστής του αυτοκρατορικού θρόνου της Νικαίας, κατόρθωσε με τη βοήθεια των Γενουατών να διώξει τους Ενετούς από την Κωνσταντινούπολη και μετά από δύο χρόνια, το 1261, να στεφθεί ο ίδιος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ως Μιχαήλ H' ο Ελευθερωτής, η αυτοκρατορία ήταν πλέον διαμελισμένη και συρρικνωμένη και η Βασιλεύουσα λεηλατημένη και πάμπτωχη. Ο Μιχαήλ H', για να ανταμείψει τους Γενουάτες για τις υπηρεσίες τους, τους παραχώρησε τον Γαλατά. Οι ηγεμόνες της Ηπείρου και της Τραπεζούντας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον Μιχαήλ ως αυτοκράτορα. Τα άλλοτε πλούσια βυζαντινά λιμάνια και αστικά κέντρα τα κατείχαν Φράγκοι, και στη Μικρά Ασία οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί. Το εσωτερικό της αυτοκρατορίας σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες. H αδυναμία - και πολλές φορές η αμέλεια - των αυτοκρατόρων να προφυλάξουν τα ανατολικά σύνορα από την επέλαση των Οθωμανών στέρησε το Βυζάντιο από τους πλούσιους σιτοβολώνες της Μικράς Ασίας και από τη δυνατότητα στρατολόγησης ανδρών. Ετσι, ταλανισμένη από εμφυλίους πολέμους, από την πανώλη του 1347 που εξόντωσε πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού της, έχοντας χάσει όλες σχεδόν τις κτήσεις της (ακόμη και τη Θεσσαλονίκη), με μόνο το Δεσποτάτο του Μορέως να επιβιώνει και να ανθεί πνευματικά κα πολιτιστικά, και με τον κλοιό των Τούρκων να σφίγγει αδιάκοπα γύρω της, η Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 15ου αιώνα ήταν πλέον μια πόλη-κράτος και όχι πρωτεύουσα αυτοκρατορίας. H μοναδική ελπίδα της ήταν η Δύση.

Ενωτικοί και ανθενωτικοί

H Δύση ωστόσο, με επικεφαλής τον πάπα, για να προσφέρει βοήθεια απαιτούσε την ένωση των δύο Εκκλησιών, με τους δικούς της όρους φυσικά. Οι προσπάθειες για την ένωση της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είχαν ξεκινήσει σχεδόν αμέσως μετά το Σχίσμα τού 1054. Πριν από την άλωση του 1204 είχαν γίνει γύρω στις τριάντα προσεγγίσεις και συμβούλια. Μετά το 1204 έγιναν τρεις ακόμη προσπάθειες προσέγγισης των δύο Εκκλησιών: H πρώτη επιβλήθηκε βίαια από τους φράγκους κατακτητές στους υπόδουλους Βυζαντινούς. H δεύτερη είχε τη μορφή περισσότερο πολιτικής παρά θρησκευτικής προσέγγισης Ανατολής - Δύσης με πρωτεργάτες τον αυτοκράτορα Μιχαήλ H' και τον πάπα Γρηγόριο I' (Σύνοδος της Λυών, 1274). Τέλος, η τρίτη ξεκίνησε στη Φεράρα το 1438 και ολοκληρώθηκε στη Φλωρεντία έναν χρόνο αργότερα με την υπογραφή της συμφωνίας της Ενωσης. Ο απελπισμένος για βοήθεια αυτοκράτορας Ιωάννης H', μαζί με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ και μεγάλη αντιπροσωπεία κληρικών και διανοητών της Ορθοδοξίας, είχε φθάσει στη Φεράρα αποφασισμένος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις προκειμένου να του παρασχεθεί η πολυπόθητη στρατιωτική αρωγή ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Στο μεταξύ όμως ο Ιωσήφ πέθανε και έτσι το πρωτόκολλο της Ενωσης δεν έφερε την υπογραφή πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Τα υπόλοιπα μέλη της ορθόδοξης αντιπροσωπείας υπέγραψαν, εκτός από ένα, τον Μάρκο Ευγενικό, ο οποίος, ως επικεφαλής των ανθενωτικών, αντέκρουσε τα επιχειρήματα του επικεφαλής των ενωτικών Βησσαρίωνος, επισκόπου Νικαίας. Ωστόσο, αν οι καιροί, σύμφωνα με την άποψη του αυτοκράτορα και των υψηλά ισταμένων κληρικών και πολιτικών, απαιτούσαν την ένωση των δύο Εκκλησιών, ο ορθόδοξος κλήρος στη συντριπτική πλειονότητά του και σύσσωμος ο λαός ήταν αντίθετοι με αυτήν. Οσοι τάχθηκαν υπέρ της Ενωσης αντιμετώπισαν τη λαϊκή οργή. Ο νέος πατριάρχης Γρηγόριος Μάμμας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το ποίμνιό του. Ο λαός θεωρούσε πνευματικό του ηγέτη τον Μάρκο Ευγενικό και μετά τον θάνατό του τον φιλόσοφο Γεώργιο Σχολάριο, ο οποίος, μολονότι στη Φλωρεντία είχε ταχθεί υπέρ της Ενωσης, επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη άλλαξε γνώμη και μετανοημένος έγινε μοναχός με το όνομα Γεννάδιος και πύρινος υπερασπιστής της καθαρής πίστης.

Κληρονομιά ένα συλλείτουργο

Προτού κατορθώσει να διοργανώσει το συλλείτουργο ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών στον ναό της Αγίας Σοφίας, όπως προέβλεπε η Ενωση, ο Ιωάννης H' πέθανε άτεκνος στις 31 Οκτωβρίου του 1448. Αυτοκράτορας εξελέγη ο αδελφός του Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Δεσπότης του Μορέως. H στέψη του Κωνσταντίνου IA' έγινε στον Μυστρά από τον τοπικό μητροπολίτη και όχι στην Κωνσταντινούπολη από τον πατριάρχη. Ο λόγος ήταν ότι, αν η στέψη γινόταν από τον ενωτικό πατριάρχη Γρηγόριο Μάμμα - ο οποίος τελικά αυτοεξορίστηκε στη Ρώμη -, θα ήταν πρόκληση στο λαϊκό αίσθημα και θα μπορούσαν να ξεσπάσουν ταραχές.
Ο νέος αυτοκράτορας έφθασε στην πρωτεύουσά του στις 12 Μαρτίου 1449 και έγινε δεκτός με ειλικρινή αισθήματα αγάπης από τον λαό του. Ο Κωνσταντίνος χρειαζόταν αυτή την αγάπη γιατί ήλπιζε ότι θα τον βοηθούσε να πείσει κλήρο και λαό για την αναγκαιότητα της Ενωσης και ότι έτσι θα κατόρθωνε να φανεί συνεπής προς τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει ο εκλιπών αδελφός του απέναντι στον πάπα της Ρώμης. H κληρονομιά του συλλείτουργου τον βάραινε. Γι' αυτό φρόντισε να πλαισιωθεί από ανθρώπους και των δύο τάσεων: Αρχιναύαρχο και Μέγα Δούκα όρισε τον Λουκά Νοταρά, ο οποίος ανήκε στους ανθενωτικούς και, μολονότι δεν ήταν ιδιαίτερα φανατικός, πίστευε, όπως λέγεται, ότι «κρειττότερόν εστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν». Στρατοπεδάρχης έγινε ο Ιωάννης Καντακουζηνός, θερμός υποστηρικτής της Ενωσης. Ο Πρωτομάστωρ Δημήτριος Καντακουζηνός και ο Μέγας Λογοθέτης Μετοχίτης ήταν μάλλον ενάντιοι στην Ενωση αλλά θα συμφωνούσαν με ό,τι αποφάσιζε ο αυτοκράτορας. Το ίδιο και ο πιστός του φίλος και γραμματέας (και μετέπειτα ιστορικός της Αλωσης) Γεώργιος Φραντζής (ή Σφραντζής).

Σύντομη ειρήνη

Μόλις ανέλαβε τα καινούργια του καθήκοντα ο Κωνσταντίνος φρόντισε να στείλει πρεσβευτές στον σουλτάνο Μουράτ B' και να ζητήσει συνθήκη ειρήνης. Ο Μουράτ αναγνώρισε τον νέο αυτοκράτορα και συμφώνησε για την ειρήνη. Δύο χρόνια αργότερα ο Μουράτ πέθανε, και στον θρόνο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ανέβηκε ο 19χρονος γιος του Μωάμεθ B', ο οποίος έσπευσε να διαβεβαιώσει τους ηγεμόνες της Δύσης για τις ειρηνικές του προθέσεις. Ο νέος σουλτάνος μάλιστα ορκίστηκε στο Κοράνι ότι θα σεβόταν την ακεραιότητα της βυζαντινής επικράτειας και ανανέωσε την υποχρέωση του πατέρα του προς τον αυτοκράτορα να καταβάλλει κάθε χρόνο το ποσόν των 300.000 άσπρων από τις προσόδους των ελληνικών πόλεων της κοιλάδας του Στρυμόνα που ανήκαν νομικά στον πρίγκιπα Ορχάν, μακρινό εξάδελφο του Μωάμεθ και κατευθείαν απόγονο του ιδρυτή του οθωμανικού κράτους Οσμάν, άρα διεκδικητή του οθωμανικού θρόνου, ο οποίος διατελούσε υπό τιμητική κράτηση στην Κωνσταντινούπολη. H απειλή εναντίον της Κωνσταντινούπολης φάνηκε να απομακρύνεται. Ακόμη και ο πάπας θεώρησε εντελώς ακίνδυνο αυτό το παιδάριο. Οταν όμως ο Κωνσταντίνος έστειλε αντιπροσώπους του στην Αδριανούπολη, πρωτεύουσα τότε της οθωμανικής επικράτειας, να ζητήσουν τα χρήματα του Ορχάν, λέγοντας μάλιστα ότι θα έπρεπε να γίνει και κάποια αύξηση στο ποσόν, ο Μωάμεθ θύμωσε και αντί άλλης απαντήσεως έδιωξε τους έλληνες κατοίκους από τις πόλεις της κοιλάδας του Στρυμόνα. H απαίτηση του αυτοκράτορα έδωσε στον Μωάμεθ την αφορμή που ζητούσε για να απαλλαγεί από τον όρκο του.

Ξεκάθαρες προθέσεις

Τον χειμώνα του 1451 ο Μωάμεθ άρχισε να ανεγείρει στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, σε έδαφος το οποίο τυπικά εξακολουθούσε να είναι βυζαντινό, το κάστρο Μπογάζ Κεσέν («ο κόφτης των Στενών» στα τουρκικά), το σημερινό Ρούμελη Χισάρ, ακριβώς απέναντι από το κάστρο Αναντολού Χισάρ. Δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία ότι ο Μωάμεθ ετοιμαζόταν να εξουδετερώσει την Κωνσταντινούπολη, η οποία εξακολουθούσε να στέκεται σφήνα ανάμεσα στις ασιατικές και στις ευρωπαϊκές κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Μπογάζ Κεσέν ολοκληρώθηκε στα τέλη Αυγούστου του 1452 και ο Μωάμεθ, αφού το επιθεώρησε και έδωσε εντολή να βυθίζεται κάθε πλοίο το οποίο θα αρνιόταν να σταματήσει για έλεγχο, έφθασε ως τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και μελέτησε τις οχυρώσεις επί τρεις ημέρες. Οι προθέσεις του Μωάμεθ ήταν πλέον ξεκάθαρες. Αφού κατέλαβε τα απομεινάρια των βυζαντινών κτήσεων στον Εύξεινο Πόντο και στην Προποντίδα, άρχισε να ναυπηγεί έναν τρομερό στόλο, ο οποίος δεν υπήρχε ως τότε στις δυνάμεις του. Τον Μάρτιο του 1453 συγκεντρώθηκαν στην Καλλίπολη γύρω στα 150 πλήρως εξοπλισμένα πολεμικά πλοία, εκτός από τα καΐκια που χρησίμευαν για τη μεταφορά μηνυμάτων, με ναύαρχο τον βουλγαρικής καταγωγής εξωμότη Σουλεϊμάν Μπαλτόγλου.
Παράλληλα στη Θράκη ο Μωάμεθ συγκέντρωνε τον στρατό του. Με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, ο στρατός του Μωάμεθ θα πρέπει να έφθανε τις 100.000 άνδρες: 80.000 τακτικούς, με τα επίλεκτα συντάγματα των γενιτσάρων του, 20.000 ατάκτους και αρκετές χιλιάδες βοηθητικούς και μη μάχιμους για τις διάφορες δουλειές. H μεγαλύτερη ωστόσο απειλή για τα τείχη της Κωνσταντινούπολης ήταν τα κανόνια του τουρκικού πυροβολικού. Ο Μωάμεθ είχε προσλάβει τον Ουρβανό, ούγγρο μηχανικό ο οποίος είχε επιδιώξει προηγουμένως να προσφέρει τις γνώσεις του στον Κωνσταντίνο αλλά αυτός ούτε τα χρήματα που του είχε ζητήσει ο Ουρβανός διέθετε ούτε τα υλικά που χρειάζονταν για να κατασκευαστούν κανόνια. Ετσι ο Ουρβανός πήγε στον Μωάμεθ και του είπε ότι ήταν σε θέση να του φτιάξει ένα κανόνι που θα μπορούσε να γκρεμίσει ακόμη και τα τείχη της Βαβυλώνας. Ο Μωάμεθ τον πήρε αμέσως στην υπηρεσία του, του έδωσε τέσσερις φορές περισσότερα χρήματα από όσα ζήτησε και τον έστρωσε στη δουλειά. Ο Ουρβανός κατασκεύασε πολλά κανόνια αλλά το αριστούργημά του ήταν ένα κανόνι που το πάχος του μπρούντζου του ήταν 20 εκατοστά, το μήκος της κάννης του οκτώ μέτρα και μπορούσε να εκτοξεύσει βλήμα βάρους περίπου 300 κιλών σε απόσταση 1.500 μέτρων.

Προετοιμασίες για την άμυνα

Ολα αυτά τα μάθαιναν φυσικά στην Κωνσταντινούπολη και ο αυτοκράτορας προσπαθούσε να οργανώσει όσο μπορούσε καλύτερα την άμυνα της πόλης περιμένοντας τη βοήθεια που του είχε υποσχεθεί ο πάπας. Στο μεταξύ η Δύση είχε αλλάξει γνώμη για τον Μωάμεθ, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1452 δεν δίστασε όχι μόνο να βυθίσει ένα ενετικό πλοίο που κατέπλεε από τον Εύξεινο Πόντο και δεν σταμάτησε για έλεγχο, αλλά αποκεφάλισε και όλο το πλήρωμά του και τον πλοίαρχό του τον θανάτωσε με ανασκολοπισμό. Ωστόσο η πολυπόθητη βοήθεια προς τους Βυζαντινούς καθυστερούσε.
Ως απόδειξη καλής θέλησης προς τους ρωμαιοκαθολικούς, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 ο αυτοκράτορας οργάνωσε επιτέλους το περίφημο συλλείτουργο στην Αγία Σοφία, όπου μνημονεύτηκαν ο πάπας και ο απών πατριάρχης Μάμμας και αναγνώστηκαν οι όροι της συμφωνίας της Φλωρεντίας. H ένωση των δύο Εκκλησιών είχε τυπικά επιτευχθεί αλλά η βοήθεια από τη Δύση δεν ερχόταν. Αν όμως οι κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης αγνοούσαν τις απελπισμένες εκκλήσεις των παγιδευμένων Βυζαντινών, υπήρξαν μερικοί εθελοντές που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα για τη σωτηρία των χριστιανών της Βασιλεύουσας. H ενετική παροικία της Κωνσταντινούπολης διέθεσε στον αυτοκράτορα όλους τους μάχιμους άνδρες της και όλα της τα πλοία που βρίσκονταν αγκυροβολημένα στον Κεράτιο Κόλπο, τα οποία μετατράπηκαν σε πολεμικά. Επίσης διάφοροι θαρραλέοι Γενουάτες τέθηκαν υπό τις διαταγές του Ιωάννη Ιουστινιάνη Λόνγκο, διάσημου υπερασπιστή οχυρωμένων πόλεων, ο οποίος κατέφθασε τον Ιανουάριο του 1453 στην Πόλη φέρνοντας μαζί του 700 καλά εξοπλισμένους στρατιώτες. Επιπλέον υπήρχαν και μερικοί Ισπανοί και Κρητικοί. Ακόμη και ο πρίγκιπας Ορχάν αποφάσισε να πολεμήσει εναντίον τον ομοφύλων του προσφέροντας στον αυτοκράτορα τη δύναμη της προσωπικής του φρουράς και μερικούς μισθοφόρους. Συνολικά η δύναμη των υπερασπιστών της Πόλης δεν ξεπερνούσε τους 7.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 5.000 ήταν Βυζαντινοί και οι άλλες 2.000 διάφοροι αλλοεθνείς εθελοντές. Αλλά η πραγματική άμυνα βασιζόταν στα πανίσχυρα τείχη της πόλης, τα οποία είχαν στο μεταξύ επισκευαστεί, η τάφρος γύρω από το χερσαίο μέρος είχε καθαριστεί και ο Κεράτιος Κόλπος είχε κλείσει με την αλυσίδα του.

H πολιορκία αρχίζει

Τον Μάρτιο του 1453 ο στρατός του Μωάμεθ άρχισε τμηματικά να συγκεντρώνεται έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Το μεγάλο κανόνι του Ουρβανού, πάνω σε ειδικά φτιαγμένο τροχοφόρο που το έσερναν 60 βόδια, έφθασε και αυτό. Ο Μωάμεθ εμφανίστηκε στις 5 Απριλίου επικεφαλής των 12.000 επιλέκτων γενιτσάρων του και έστησε τη χρυσοκόκκινη σκηνή του στην Κοιλάδα του Λύκου, μερικές εκατοντάδες μέτρα έξω από την πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Στο μεταξύ ο τουρκικός στόλος, αφού κατέλαβε τα Πριγκιποννήσια, περιπολούσε τις ακτές της Προποντίδας ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανένα σκάφος για ανεφοδιασμό της Πόλης.
Στις 6 Απριλίου ο Μωάμεθ, τηρώντας το ισλαμικό τυπικό, έστειλε στην Πόλη μήνυμα λέγοντας ότι αν του παραδινόταν δεν θα πείραζε τους πολίτες της ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν θα έδειχνε τον παραμικρό οίκτο. H απάντηση ήταν αρνητική και η επίθεση των Τούρκων άρχισε αμέσως.
Τα κανόνια του Ουρβανού προξένησαν σοβαρές ζημιές στα τείχη κοντά στη Χαρίσια πύλη, αλλά τη νύχτα οι πολιορκημένοι μπόρεσαν να τα επισκευάσουν ικανοποιητικά. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση κάθε μέρα γκρεμίζοντας μεγάλα τμήματα του εξωτερικού τείχους, που οι πολιορκούμενοι τη νύχτα τα επισκεύαζαν όπως μπορούσαν. Εξαλλος ο Μωάμεθ διέταξε τον Ουρβανό να φτιάξει αποτελεσματικότερα κανόνια.

Στόλος μπουνταλάδων

Στο μεταξύ στην Πόλη οι προμήθειες όλο και λιγόστευαν. Το πρωί της Παρασκευής 20 Απριλίου οι σκοποί πάνω στα τείχη προς τη θάλασσα είδαν με αγαλλίαση να πλησιάζουν προς την Προποντίδα τρεις γενοβέζικες γαλέρες που είχε μισθώσει ο πάπας φορτωμένες με όπλα και προμήθειες και ένα μεγάλο βυζαντινό μεταγωγικό με κυβερνήτη τον Φλαντανελά, που είχε σταλεί στη Σικελία για να αγοράσει σιτάρι. Τα πλοία ωστόσο τα είδαν και οι Τούρκοι και αμέσως ο στόλος του Μπαλτόγλου κινήθηκε εναντίον τους.
H ναυμαχία ήταν σίγουρα άνιση. Αλλά οι Γενουάτες και οι Ελληνες ήταν καλύτεροι ναυτικοί από τους Τούρκους και τα πλοία τους πολύ περισσότερο ευέλικτα. Τα τουρκικά πλοία συγκρούονταν μεταξύ τους σπάζοντας τα κουπιά τους. Τελικά, μόλις έπεσε το σούρουπο, τα τέσσερα σωτήρια πλοία γλίστρησαν μέσα στην ασφάλεια του Κερατίου Κόλπου. Ηταν μια μεγάλη και εμψυχωτική νίκη. Παρά τις απώλειές τους σε έμψυχο υλικό, τα τέσσερα πλοία, εκτός από τις προμήθειες, πρόσθεσαν και μερικούς άνδρες στους υπερασπιστές της Πόλης.
Ο Μωάμεθ όμως εξοργίστηκε πολύ με το πάθημα του στόλου του. Ο άμοιρος Μπαλτόγλου μόλις που γλίτωσε το κεφάλι του, έχασε όμως όχι μόνο τον τίτλο του ναυάρχου αλλά και όλη του την περιουσία.

Πλοία στη στεριά

H αποτυχία αυτή έκανε τον Μωάμεθ να αναζητήσει τρόπο για να εισχωρήσει στον Κεράτιο Κόλπο. Και αφού δεν μπορούσε να σπάσει το φράγμα, ακολούθησε τη συμβουλή ενός ιταλού μηχανικού να μεταφέρει τα πλοία του από την ξηρά. Πράγμα που έκανε, ενώ ταυτόχρονα κρατούσε τους Βυζαντινούς απασχολημένους με τους συνεχείς βομβαρδισμούς στα χερσαία τείχη της Πόλης. Οι χιλιάδες εργάτες που είχε στη διάθεσή του ο σουλτάνος κατασκεύασαν κιλλίβαντες οι οποίοι ποντίστηκαν στη θάλασσα από την πλευρά του Γαλατά, δέθηκαν πάνω τους τα πλοία και μετά τα τράβηξαν με τροχαλίες. Με τον τρόπο αυτόν γύρω στα 70 πλοία μεταφέρθηκαν μέσα στον Κεράτιο Κόλπο. Στις 22 Απριλίου οι Βυζαντινοί βρέθηκαν προ τετελεσμένου γεγονότος. H απόπειρα του ηρωικού Ενετού Τζιάκομο Κόκο να πυρπολήσει τα τουρκικά πλοία απέτυχε. H εκδίωξη του τουρκικού στόλου από τον Κεράτιο ήταν πλέον αδύνατη. Ωστόσο ο Μωάμεθ εξακολουθούσε να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο πεζικό του παρά στον στόλο του. Οι βομβαρδισμοί των τειχών εντάθηκαν ακόμη περισσότερο. Αλλά η Πόλη άντεχε και ο Σουλτάνος προβληματιζόταν. Ο χαλίφης Χαλίλ Τσανταρλί, τον οποίο ο Μωάμεθ είχε κρατήσει στη θέση του Μεγάλου Βεζίρη παρ' όλο που δεν τον συμπαθούσε, πρότεινε να λύσουν την πολιορκία. Αλλά ο Μωάμεθ προτίμησε την πρόταση σέρβων μηχανικών που υπηρετούσαν στο στράτευμά του, να δοκιμάσουν να μπουν στην Πόλη σκάβοντας υπόγειες σήραγγες. Τότε άρχισε μια άλλου είδους μάχη: οι Τούρκοι έσκαβαν λαγούμια απ' έξω προς τα μέσα και οι υπερασπιστές της Πόλης τα εντόπιζαν και απέκρουαν τους επίδοξους εισβολείς.
Ο Μάιος μπήκε μουντός και βροχερός. H θλιβερή εικόνα της Πόλης γινόταν φρικιαστική με τις προειδοποιήσεις των καλογήρων που περιφέρονταν στους δρόμους φωνάζοντας ότι η καταστροφή επέρχεται εξαιτίας της Ενωσης. Τα παλιά πάθη αναζωπυρώθηκαν: οι Ενετοί μάλωναν με τους Γενουάτες, οι Ελληνες με τους Λατίνους, οι ενωτικοί με τους ανθενωτικούς. Και όλοι μαζί ήλπιζαν στο θαύμα.

Εάλω η Πόλις

Ο Μωάμεθ αποφάσισε να εξαπολύσει την τελική επίθεση στις 29 Μαΐου. Εξι ημέρες πριν, στις 23 Μαΐου, ο σουλτάνος είχε ζητήσει και πάλι από τον αυτοκράτορα να του παραδώσει την Πόλη και ο Κωνσταντίνος απάντησε με τα λόγια που έχει καταγράψει ο Φραντζής: «Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν εστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Το βράδυ της 28ης Μαΐου στην Αγία Σοφία ορθόδοξοι και καθολικοί ιερείς φόρεσαν τα επίσημα άμφιά τους και λειτούργησαν από κοινού μπροστά σε ένα ποίμνιο ενωμένο για πρώτη και τελευταία φορά. H επίθεση άρχισε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι Τούρκοι βασίστηκαν στον όγκο των δυνάμεών τους. Οι λιγοστοί υπερασπιστές της πόλης ωστόσο συνέχιζαν να τους αποκρούουν, τόσο που μια κάποια ελπίδα έλαμψε για λίγο. Αλλά σε κάποια στιγμή ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και ζήτησε από τους άνδρες του να τον μεταφέρουν στο πλοίο του. H γραμμή της άμυνας έσπασε. Ο Κωνσταντίνος τον παρακάλεσε να μη φύγει, μα φαίνεται ότι αυτός την τελευταία στιγμή δείλιασε. Τότε ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας ξήλωσε από τη στολή του τα διακριτικά που μπορούσαν να προδώσουν το αξίωμά του και όρμησε προς τα τείχη. Δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς.
Με το ξημέρωμα ο Μωάμεθ έριξε στη μάχη τους γενιτσάρους του. Τα κανόνια είχαν προξενήσει ένα μεγάλο άνοιγμα στα εξωτερικά τείχη και, όπως λέγεται, μέσα από την πόλη δεν είχαν κλείσει καλά μια μικρή και από χρόνια αχρησιμοποίητη πύλη, την Κερκόπορτα. Τα στίφη των Τούρκων εισόρμησαν και ξεχύθηκαν στα σπλάχνα της Βασιλεύουσας, η οποία παραδόθηκε σε αδυσώπητη λεηλασία, σφαγή και υποδούλωση. Εάλω η Πόλις!

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=151537&ct=83&dt=25/05/2003#ixzz0p5pdXqvV

Λαχανόκηποι, όπως… “La Defence”

Τρεις εμβληματικοί πύργοι προτείνεται να αποτελέσουν τον πυρήνα του νέου επιχειρηματικού πάρκου το οποίο σχεδιάζεται να δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη, στα πρότυπα του γαλλικού “La Defence”. Ο θεωρούμενος ως ο μεγαλύτερος επιχειρηματικός πόλος της Ευρώπης αναμένεται να λειτουργήσει ως πιλότος για την ανάπτυξη της περιοχής των Λαχανοκήπων, η οποία σήμερα παρουσιάζει εικόνα πλήρους υποβάθμισης.
Της Βαρβάρας Ζούκα
Η πολεοδομική ανάπτυξη και η αξιοποίηση της περιοχής των Λαχανοκήπων μελετήθηκε από πολυμελή ομάδα πολεοδόμων, οικονομολόγων και νομικών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή πολεοδομίας Παναγιώτη Σταθακόπουλο, στο πλαίσιο προγραμματικής σύμβασης, ύψους 350.000 ευρώ, που είχε υπογραφεί μεταξύ των δήμων Θεσσαλονίκης και Μενεμένης και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας
Σύμφωνα με την πρόταση των μελετητών, η οποία αναμένεται να παρουσιαστεί στην αυριανή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, το προσφορότερο σενάριο για την ανάπτυξη των Λαχανοκήπων είναι αυτό της δημιουργίας στην περιοχή ενός επιχειρηματικού πάρκου όπου θα δραστηριοποιηθούν επιχειρήσεις που ασχολούνται, μεταξύ των άλλων, με την υψηλή τεχνολογία.
Το πάρκο προτείνεται να έχει έκταση περίπου 376 στρεμμάτων και να αναπτυχθεί γύρω από την εκβολή του Δενδροποτάμου, καλύπτοντας το ανενεργό γήπεδο του Θερμαϊκού, τον χώρο των πρώην βυρσοδεψείων, τμήμα του στρατοπέδου “Κακιούση” και το βορειοδυτικό τμήμα του λιμανιού μεταξύ του έκτου προβλήτα και του Δενδροποτάμου.
Η συγκεκριμένη πρόταση, σύμφωνα με τη μελέτη, προσφέρει τον πλέον συνεκτικό και εντυπωσιακό αστικό σχεδιασμό, δεδομένου ότι το επιχειρηματικό πάρκο αναπτύσσεται γύρω από το υδάτινο στοιχείο. Τα γραφεία που θα αναπτυχθούν στην περιοχή θα καταλάβουν έκταση περίπου 150.000 τ.μ. και θα φιλοξενήσουν επιχειρήσεις που ασχολούνται κυρίως με τον τριτογενή και τους τομείς των μεταφορών και της επικοινωνίας.
Πολυλειτουργικός χαρακτήρας
Στόχος των μελετητών είναι η υπό αξιοποίηση περιοχή να προσλάβει πολυλειτουργικό χαρακτήρα, ώστε να έχει ζωή και τις ώρες κατά τις οποίες τα γραφεία θα είναι κλειστά. Προς αυτή την κατεύθυνση το επιχειρηματικό πάρκο προτείνεται να πλαισιωθεί με ζώνες πρασίνου 60 στρεμμάτων, με κατοικίες υψηλής ποιότητας και με κοινωνικές χρήσεις που θα αναπτυχθούν σε έκταση 40 στρεμμάτων.
Στο ίδιο πλαίσιο εξάλλου εντάσσεται και η πρόταση για την εφαρμογή προγραμμάτων αστικής ανάπλασης σε συγκεκριμένες ζώνες εντός της περιοχής των Λαχανοκήπων, οι οποίες διαθέτουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μεταξύ των άλλων προτάσσονται η ανάδειξη της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας της οδού 26ης Οκτωβρίου, η ανάπλαση της παραδοσιακής συνοικίας “Αρμένικα” και των “Ξυλάδικων” και η αναβάθμιση της ζώνης που οριοθετείται νότια από την οδό Μοναστηρίου, ανατολικά από την οδό 26ης Οκτωβρίου και νότια και δυτικά από την οδό Αναγεννήσεως.
Στρατηγική σημασία
Η περιοχή των Λαχανοκήπων καλύπτει έκταση 2.130 στρεμμάτων, εκ των οποίων τα 1.880 βρίσκονται εντός των ορίων του δήμου Θεσσαλονίκης, ενώ τα 250 ανήκουν στον δήμο Μενεμένης. Βόρεια συνορεύει με την οδό Μοναστηρίου και τους δήμους Αμπελοκήπων και Μενεμένης, ανατολικά εφάπτεται στον κόμβο του Βαρδαρίου και τη δυτική είσοδο της πόλης, νότια οριοθετείται από την 26ης Οκτωβρίου και δυτικά κλείνει στο ρέμα του Δενδροποτάμου.
Οι Λαχανόκηποι θεωρείται ότι έχουν στρατηγική σημασία για ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, καθώς η περιοχή γειτνιάζει με το λιμάνι, τον σιδηροδρομικό σταθμό και το κέντρο της πόλης, ενώ είναι άμεσα προσβάσιμη μέσω μεγάλων μεταφορικών αξόνων, όπως ο ΠΑΘΕ, η Εγνατία οδός και η περιφερειακή.
Σήμερα ωστόσο η περιοχή είναι όχι μόνο αισθητικά αλλά και περιβαλλοντικά υποβαθμισμένη λόγω της ρύπανσης του εδάφους με χημικές ουσίες από τη λειτουργία των παλαιών βυρσοδεψείων και λόγω της γειτνίασής της με εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών και άλλων βιομηχανιών.

Τα "πέτρινα χρόνια" των μεταναστών στη Γερμανία


«Σύμβαση Περί Επιλογής και Τοποθετήσεως Ελλήνων εργατών εις γερμανικάς επιχειρήσεις», 30 Μαρτίου του 1960. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της πιο έντονης μετανάστευσης των Ελλήνων, που βιώθηκε όσο καμία άλλη. Ήταν η κορύφωση και το τέλος του μαζικού ξενιτεμού των Ελλήνων προς την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική, τον 20ο αιώνα.


Δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια στη χώρα μας, με τα χωριά να ερημώνουν από την εσωτερική μετανάστευση προς τις μεγαλουπόλεις, λόγω της φτώχιας και της ανεργίας. Αλλά κι εκεί, λύση δεν υπήρχε. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Έτσι, η υπογραφή της ελληνογερμανικής Σύμβασης, αποτέλεσε μία «μεγάλη ευκαιρία» για χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα, που παρά την τρομερή εμπειρία της γερμανικής κατοχής και τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, ξεκίνησαν για τη Γερμανία, αναζητώντας το νέο, το καλύτερο, το αναγκαίο. Στην ουσία, πολλοί εξ αυτών δεν γνώριζαν καν τι υπογράφουν, έπαιρναν τις απαραίτητες οδηγίες και με τη σφραγίδα στο διαβατήριο έφευγαν για τη χώρα, που τούς υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε η πατρίδα. Τελικά, ήταν μία μετανάστευση «άγρια», όπως τονίζουν πολλοί από τους πρώτους Έλληνες, που πήραν τον δρόμο για τα ξένα. Χωρίς προοπτικές. Οι Γερμανοί τούς θεωρούσαν τότε προσωρινούς, φιλοξενούμενους εργάτες, «τεμάχια», όπως τους χαρακτήριζαν τα γερμανικά εργοστάσια και τα ανθρακωρυχεία, όταν ζητούσαν εργατικά χέρια από την Ελλάδα και αλλού. Gastarbeiter (φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι) τούς αποκαλούσαν ή Katzelmacher, όπως υποτιμητικά χαρακτήριζαν στη Βαυαρία τους μετανάστες, που προέρχονται από τις νότιες χώρες. Σκληρά τα πρώτα χρόνια και όπως διαπίστωσαν οι μετανάστες η Γερμανία δεν ήταν … Αμερική, όπως την ονειρεύονταν κάποιοι. Ειδικά στο ξεκίνημα, η στέγαση των μεταναστών εργατών γινόταν σε παραπήγματα, τα οποία, εν μέρει, προέρχονταν από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αναφέρεται στα αρχεία του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας. Κάθε εργάτης είχε στη διάθεσή του ένα κρεβάτι σε κουκέτα, ένα ντουλάπι που κλείδωνε, μια θέση στο τραπέζι του φαγητού και μια καρέκλα ανά άτομο. Οι εστίες, χωρισμένες ανά φύλο (αν υπήρχαν αντρόγυνα έπρεπε να χωρίσουν), συχνά αποτελούσαν τμήμα των εργοστασιακών εγκαταστάσεων.Αν με κάτι είχαν να αντιπαλέψουν, με όλες τους τις δυνάμεις, οι μετανάστες από την αρχή, αυτό ήταν το «ακόρντ» (πλαφόν στην παραγωγικότητα), που όσοι προσπαθούσαν να το ξεπεράσουν για να πάρουν πριμ, κατέληγαν, σε πολλές περιπτώσεις, με σοβαρά προβλήματα υγείας. Ταυτόχρονα, προκαλούσαν την αντιπάθεια των Γερμανών συναδέλφων τους, που έμεινα πίσω, καθώς τα «ακόρντ» ανέβαιναν συνεχώς εξαιτίας των Gastarbeiter. Δεν ήταν, βέβαια, το όνειρο του γρήγορου χρήματος που τούς ωθούσε στα άκρα, αλλά η προοπτική να τα βγάλει πέρα η οικογένεια στην Ελλάδα, με τα εμβάσματα που έστελναν. Κι αν ήταν δυνατόν, να χτίσουν ένα σπίτι στην πατρίδα, ν' ανοίξουν ένα μαγαζί και έτσι να προετοιμάσουν την επιστροφή τους.Η προσωρινότητα έγινε, τελικά, μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα. Σε μια χώρα, όπου η σημερινή γενιά των Ελλήνων είναι πλήρως ενταγμένη στην τοπική κοινωνία, γεγονός που αναγνωρίζεται απ΄ όλους. Ξεπερνούν το 1,5 εκ. οι Έλληνες που πέρασαν συνολικά από τη Γερμανία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έως το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, μετανάστευσαν περίπου 600.000 Έλληνες εργάτες. Σήμερα, σε όλη τη Γερμανία, οι Έλληνες υπολογίζονται στις 350.000. Πολλοί από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες, έχοντας συνταξιοδοτηθεί, επέστρεψαν στα χωριά τους. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που έμειναν στη Γερμανία, για να είναι κοντά στα παιδιά και τα εγγόνια τους, στη δεύτερη πια πατρίδα. Χαρακτηριστικό είναι ένα στιχάκι ανώνυμου μετανάστη: «Τώρα που την πήρες την πολυπόθητη σύνταξή σου γιατί δεν επιστρέφεις στην πατρίδα, την Ελλάδα; Τότε που ήθελα δεν μπορούσα. Τώρα που μπορώ, δεν θέλω. Η νοσταλγία μου αρκεί».

Τα "Πέτρινα Χρόνια"

«Ευλογία του Θεού», αποκάλεσαν πολλοί τη μετανάστευση στη Γερμανία, καθώς δεν έβλεπαν άλλη διέξοδο. Άλλοι την ονόμασαν «κατάρα του Θεού» και «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο». Αυτή ήταν η μεγάλη «έξοδος», με μία μόνο βαλίτσα στο χέρι, γεμάτη «όνειρα και ελπίδες», για μία καλύτερη τύχη, για ένα νέο μέλλον. «Ήταν η εποχή που λέγαμε ότι: η Ελλάδα παράγει πέτρες και Γκάσταρμπαϊτερ. Μήπως, όμως, αυτό ήταν το σύνθημα της παρηγοριάς;», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο επετειακό βιβλίο της Ελληνικής Κοινότητας στη Νυρεμβέργη.

Ζητούσαν «τεμάχια»

Με την υπογραφή της σύμβασης άνοιξαν στην Αθήνα (επί της οδού Βίκτωρος Ουγκώ) και στη Θεσσαλονίκη (επί της οδού Δωδεκανήσου) οι εν Ελλάδι Γερμανικές Επιτροπές, που ενέκριναν την πρόσληψη των Ελλήνων εργατών, εξετάζοντας εξονυχιστικά την καταλληλότητά τους, από άποψη υγείας και ειδικών γνώσεων, ενώ οργάνωναν και το ταξίδι τους. Η τακτική προσέλκυσης την εποχή εκείνη θύμιζε «σύγχρονο σκλαβοπάζαρο», όπως έχει παραδεχτεί και ένας πρώην διευθυντής της Γερμανικής Επιτροπής στην Αθήνας.Ο Χανς Γιόργκ Έκχαρντ, που εργάστηκε στο Γραφείο Θεσσαλονίκης από το 1965 έως το 1967, μας εξιστορεί, πως οι ιατρικές εξετάσεις ήταν πολύ αυστηρές: μετρήσεις μυών, ακτινογραφίες θώρακος, οδοντιατρικές εξετάσεις κ.ά. «Έπρεπε να επιλέξουμε καλό ανθρώπινο υλικό, αυτή ήταν η εντολή. Από Γερμανία μας λέγανε 'στείλτε μας τόσα τεμάχια', και αυτό πιστέψτε με, με πονούσε πολύ, καθώς αντίκριζα καθημερινά νέους ανθρώπους να ψάχνουν για ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από τη Στουτγκάρδη, ο 67χρονος σήμερα Χανς Γιόργκ Έκχαρντ. Και συνεχίζει: «Οι εργοδότες ήθελαν να προσλάβουν μόνο νέους, υγιείς ανθρώπους, με γερά χέρια και πόδια, για να εργαστούν στη βιομηχανία. Η Ελλάδα ήταν και η πρώτη χώρα που έστειλε στη Γερμανία γυναίκες χωρίς τους συζύγους. Μπορείτε να φανταστείτε το δράμα αυτών των γυναικών, που πήγαιναν σε έναν ξένο τόπο, αφήνοντας συζύγους, παιδιά, χωρίς να ξέρουν ούτε μία λέξη γερμανική. Οι γυναίκες προτιμούνταν από τις φάμπρικές της κλωστοϋφαντουργίας, αλλά και στη βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών, καθώς τα χέρια τους ήταν πιο λεπτά και επιδέξια, απ΄ αυτά των ανδρών. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εικόνες στο σταθμό του τρένου, στη Θεσσαλονίκη, με τους άνδρες να αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια τις συζύγους τους, κρατώντας μωρά παιδιά στην αγκαλιά τους. Και εκείνες, με απόγνωση, να προσπαθούν να τούς δώσουν κουράγιο». Το πρώτο συμβόλαιο, όπως αναφέρει ο κ. Έκχαρντ είχε συνήθως διάρκεια ενός έτους, και δεν ήταν καλά πληρωμένο. Αν όλα πήγαιναν καλά, οι γυναίκες είχαν, μετά, το δικαίωμα να αλλάξουν δουλειά, πόλη και να κάνουν πρόσκληση, με συναίνεση του εργοδότη, στον σύντροφο τους. Αν, όμως, δεν ανταποκρίνονταν στις απατήσεις του εργοδότη, έχαναν το δικαίωμα να εργαστούν στη Γερμανία.
Ο κ. Έκχαρντ, που έρχεται συχνά στην Ελλάδα, και δη στη βόρεια- «ο ωραιότερος προορισμός», όπως λέει- μιλάει με σεβασμό για τους Έλληνες της Γερμανίας, που κατάφεραν να ενσωματωθούν καλύτερα από όλους τους αλλοδαπούς. Φρόντισαν τη μόρφωση των παιδιών τους, τα οποία σήμερα έχουν καταλάβει καίριες θέσεις στη Γερμανία σε πολλούς τομείς, ενώ κρατούν την παράδοση και τον πολιτισμό τους. Όσο για την Μπιλντ και το Φόκους τονίζει πως, όσα γράφονται δεν αντικατοπτρίζουν τα αισθήματα των περισσοτέρων Γερμανών.

«Γραμμή της Ελπίδας»

Αν, λοιπόν, ήταν τυχεροί οι υποψήφιοι μετανάστες, που κατακλύζανε καθημερινά τις Γερμανικές Επιτροπές, έπαιρναν την πολυπόθητη «πράσινη κάρτα» εργασίας. Γι' αυτούς που έκαναν αίτηση στην Αθήνα, το ταξίδι ξεκινούσε συνήθως από τον Πειραιά, με το θρυλικό φέριμποτ «Κολοκοτρώνης», για να φτάσουν στο Μπρίντεζι της Ιταλίας και στη συνέχεια, με τρένο, για τη Γερμανία. Από τη Θεσσαλονίκη ταξίδευαν προς το Μόναχο, με ειδικές αμαξοστοιχίες, που ήταν συνήθως υπερπλήρεις, καθώς μετέφεραν, σε πολλές περιπτώσεις, πάνω από 1.000 άτομα. Τα μαζικά αυτά ταξίδια, τα οποία η γερμανική διοίκηση μέχρι το 1972 τα ονόμαζε «μεταφορές», έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των μεταναστών. Στο ταξίδι από Θεσσαλονίκη προς Μόναχο πολλοί κάθονταν πάνω στη βαλίτσα τους, κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού, που κρατούσε δυόμισι μέρες. Ειδικοί συνοδοί διενεργούσαν ελέγχους μέσα στο τρένο και υποδείκνυαν στους ταξιδιώτες πώς να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες, τούς εφιστούσαν την προσοχή στην καθαριότητα και τούς απαγόρευαν να πετούν σκουπίδια από το παράθυρο. Κανείς από τους μετανάστες δεν συνειδητοποιούσε τότε ότι, οι «παραβάσεις των ορίων» θα αποτελούσαν τα θεμέλια της μελλοντικής τους ζωής.Στο Μόναχο, τα τρένα έφθαναν στη γραμμή 11, την οποία οι Ιταλοί είχαν βαφτίσει «Γραμμή της Ελπίδας». Από εκεί, τούς οδηγούσαν στο πρώην αεροπορικό καταφύγιο, κάτω από το σιδηροδρομικό σταθμό, που είχε διαμορφωθεί σε αίθουσα διαμονής. Από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας, οι μετανάστες προωθούνταν κυρίως στη μεταλλουργική βιομηχανία, στα εργοστάσια κατασκευής ηλεκτρολογικών και ηλεκτρονικών ειδών, αλλά και στις χημικές βιομηχανίες, από τη Νυρεμβέργη έως τη Στουτγάρδη, την Κολωνία και το Ντίσελντορφ, το Αμβούργο και το Βερολίνο.

«Φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι»

Ένας από τους Έλληνες που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους μετανάστες, είναι ο Γρηγόρης Ζαρκάδας, από τη Φρανκφούρτη, όπου ζει από το 1964. Ο ίδιος εργάστηκε, επί 30 χρόνια, ως κοινωνικός λειτουργός, στο Κέντρο Μεταναστών Φρανκφούρτης, πρώτα με τους Έλληνες και αργότερα με άλλης εθνικότητας μετανάστες. Από το 1997 μέχρι σήμερα, εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στον κεντρικό δήμο της Φρανκφούρτης, έχοντας διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Αλλοδαπών, από την ίδρυσή της, το 1992, έως το 1997. Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Ζαρκάδας σημειώνει ότι, η απαρχή «προμήθειας» εργατικού δυναμικού στη Γερμανία, με συμβάσεις εργασίας, έγινε με την Ιταλία και συνέχισε με την Ελλάδα, την Ισπανία, την Τουρκία, το Μαρόκο, την Πορτογαλία, την Τυνησία και τη Γιουγκοσλαβία. Οι συμβάσεις αυτές, στο σύνολο τους, κατοχύρωναν πλήρως τα εργασιακά- ασφαλιστικά δικαιώματα των εργατών. Και αυτό γιατί τα ανανεωμένα γερμανικά συνδικάτα (DGB), φρόντισαν να μην χρησιμοποιηθούν οι ξένοι εργάτες ως μοχλός πίεσης μισθών και ημερομισθίων. Παρ΄ όλα αυτά προβλήματα υπήρχαν. «Η απέλαση από την Γερμανία ήταν το πιο εύκολο που μπορούσε να συμβεί με απόφαση κάθε τοπικής υπηρεσίας- αστυνομίας, αλλοδαπών. Μπορούσαν τα κρατίδια να εκδώσουν τις δικές τους διατάξεις, που ήταν δεσμευτικές για την πολιτική των δήμων. Η βασική φιλοσοφία πίσω από τις διατάξεις καταστολής, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο αλλοδαπός είναι επικίνδυνος για την τοπική κοινωνία και πρέπει να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα της. Το ότι δεν συνέβησαν έκτροπα οφείλεται στα γερμανικά συνδικάτα και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας», υποστηρίζει ο κ. Ζαρκάδας. Συγκροτημένη ομοσπονδιακή πολιτική ενσωμάτωσης, τα χρόνια εκείνα, δεν υπήρχε, οπότε τα κρατίδια και οι Δήμοι, ανάλογα με την πίεση και το ποσοστό των αλλοδαπών, αλλά και την επίδραση προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, εφάρμοζαν μέτρα, που θεωρούσαν σωστά για την κοινωνική ενσωμάτωση αλλοδαπών. «Το 1967 παρατηρήθηκε η πρώτη μικρή οικονομική κρίση στη Γερμανία και φούντωσε η συζήτηση για μαζική απέλαση των αλλοδαπών. Για όλα τα προβλήματα ανεργίας, εγκληματικότητας κλπ. οι αλλοδαποί ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος», θυμάται ο κ. Ζαρκάδας. Και προσθέτει: «Ακροδεξιά, νεοναζιστικά στοιχεία, εμφανίστηκαν και μπήκαν και σε δημοτικά συμβούλια. Σε αυτό το κλίμα, άρχισε να συνειδητοποιεί η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας ότι το πολιτικό κενό, που βασίζονταν στην προσωρινότητα των μεταναστών, ήταν λάθος επιλογή. Ο συγγραφέας Μαξ Φριτς είπε τότε το περίφημο, 'φωνάξαμε εργάτες και ήρθαν άνθρωποι'».
Μόλις το 1973, όταν η Γερμανία πάγωσε μονόπλευρα όλες τις συμβάσεις πρόσληψης αλλοδαπών, δειλά-δειλά άρχισαν να αναγνωρίζονται οι μετανάστες, ως αναπόσπαστο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας. Ένας τρίτος σταθμός στην πορεία του μεταναστευτικού κινήματος στη Γερμανία είναι η προσπάθεια του φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού να προχωρήσει σε θεσμοθετημένη πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών. «Το πρώτο βήμα ήταν η θεσμοθέτηση ομοσπονδιακού επιτετραμμένου για θέματα μεταναστών και ο διορισμός του πρώην πρωθυπουργού της Ρηνανίας Βεστφαλίας Kuhn, Χάιντς Κουν το 1978. Ένα χρόνο μετά, συντάχθηκε η πρώτη έκθεση για την κατάσταση των μεταναστών και τις προτάσεις για την πορεία της ενσωμάτωσης τους στη γερμανική κοινωνία», αναφέρει ο κ. Ζαρκάδας.
«Παράλληλα, θεσμοθετείται και η ένωση γλώσσας 'Sprachverband', με σκοπό τη χρηματοδότηση της εκμάθησης της γερμανικής σε όλα τα επίπεδα. Την οργάνωση ανέλαβαν τα κατά τόπους λαϊκά πανεπιστήμια, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά και πρωτοβουλίες πολιτών», συμπληρώνει.
Οι προτάσεις Κουν περιλάμβαναν τη διευκόλυνση απόκτησης της γερμανικής υπηκοότητας στους ηλικιωμένους, τη χορήγησή της σε όλα τα νεογέννητα αλλοδαπά παιδιά, τη χορήγηση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στην τοπική αυτοδιοίκηση, την άμεση εκπαίδευση αλλοδαπών νηπιαγωγών και δασκάλων. «Η νέα εποχή για τους μετανάστες στη Γερμανία αρχίζει μετά το 1998, με τη συνεργασία των πρασίνων και των σοσιαλδημοκρατών στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση», επισημαίνει ο κ. Ζαρκάδας, σημειώνοντας: «Αμέσως αναγνωρίζεται, θεσμοθετημένα πλέον, η Γερμανία ως χώρα μετανάστευσης. Άμεσα προωθήθηκε η αλλαγή του νόμου για την απόκτηση της υπηκοότητας και αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στη γερμανική υπηκοότητα, με αρχή τον τόπο γέννησης και όχι τη φυλετική προέλευση, που ίσχυε ως τότε. Ο νόμος τέθηκε σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου του 2000. Ήταν η χρονιά που άρχισαν να εκλέγονται και οι πρώτοι Έλληνες σε δημοτικά συμβούλια διαφόρων κρατιδίων στη Γερμανία».

Οργάνωση των Ελλήνων

Οι Έλληνες της Γερμανίας είναι και η πρώτη μεταναστευτική ομάδα που προχώρησε στην ίδρυση συλλόγων, που το 1965 συνενώθηκαν κάτω από την «ομπρέλα» της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ), που ιδρύθηκε στη Στουτγάρδη. «Η ΟΕΚ, στην οποία ανήκουν 150 Ελληνικές Κοινότητες απ΄ όλη τη χώρα, με περίπου 50.000 μέλη, μελετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στο Ομόσπονδο Κράτος της Γερμανίας και προασπίζεται τα δικαιώματά τους, προωθώντας στους αρμοδίους φορείς τα δίκαια αιτήματά τους», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο επί τρεις θητείες πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Κωνσταντίνος Δημητρίου. «Παράλληλα- επισημαίνει- αγωνίζεται για τη διατήρηση και καλλιέργεια της εθνικής, γλωσσικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων μεταναστών και των παιδιών τους και εργάζεται για την ευρύτερη διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς και των προοδευτικών παραδόσεων του λαού μας».
Γεννημένος στη Γερμανία, με καταγωγή από τη Θεσπρωτία, ο κ. Δημητρίου έχει βιώσει, ως παιδί, τις συνέπειες της μετανάστευσης, έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια κοντά στους παππούδες και τις γιαγιάδες, στην Ελλάδα. Αποκαλεί «γενιά της θυσίας» τους πρώτους μετανάστες, που στερήθηκαν την ασφάλεια της οικογένειας, την πατρίδα, τη νεότητά τους.«Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μελό είναι όμως η αλήθεια», σημειώνει ο κ. Δημητρίου, προσθέτοντας: «Πενήντα χρόνια μετά θα πρέπει, όμως, να κάνουμε και τον απολογισμό μας, που είναι θετικός, και αυτό τονίστηκε στην εκδήλωση, που είχαμε στις 2 Μαΐου, στην παλιά βουλή, στη Βόννη. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Έλληνες της Γερμανίας πέτυχαν να κερδίσουν μία περίοπτη θέση στην αγορά εργασίας, αλλά και να ενσωματωθούν με τέτοια επιτυχία, ώστε οι γερμανικές αρχές να τους περιγράφουν ως 'η αφανής μειονότητα'. Είτε σαν εργάτες - ειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι - είτα σαν υπάλληλοι, γιατροί, γαστρονόμοι ή επιχειρηματίες ακόμη και σαν ερευνητές και καθηγητές πανεπιστημίων, έχουν καταστεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της γερμανικής κοινωνίας».
Ο κ. Δημητρίου υπενθυμίζει ότι, η ελληνική μετανάστευση εργαζομένων στην Γερμανία οδήγησε και «σε μία άνευ προηγουμένου στενή συνεργασία, αλλά και σε μία λίαν επιτυχημένη φιλική σχέση, στην μακρά ιστορία των δύο λαών. Οι Έλληνες λειτούργησαν σαν 'γέφυρα' επικοινωνίας, προωθώντας και διατηρώντας την κατανόηση και την φιλία και αυτό ακόμη και σε δύσκολους καιρούς».

50χρονα και για την ελληνορθόδοξη εκκλησία

«Το 1960 ξεκινήσαμε από το μηδέν και σήμερα είμαστε η τρίτη αναγνωρισμένη εκκλησία στη Γερμανία, με δικούς μας ναούς, παιδικούς σταθμούς και πολιτιστικά κέντρα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο Μητροπολίτης Γερμανίας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνος, με την ευκαιρία της 50χρονης παρουσίας των Ελλήνων στη χώρα αυτή.«Όλοι οι Έλληνες που ήρθαν στη Γερμανία ήταν πρέσβεις της χώρας μας. Ήρθαν ως ξένοι εργάτες, αλλά πέτυχαν, στάθηκαν σωστά στην 'καρδιά' της Ευρώπης, και έτσι σήμερα είμαστε μία ζωντανή παρουσία στη Γερμανία, όπου έχουμε το πιο καλό όνομα. Αυτό, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ας μη ξεχνάμε ότι, χωρίς την παρουσία των Ελλήνων και όλων των ξένων μεταναστών, η Γερμανία δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα. Αυτό πιστεύω ότι οι Γερμανοί το αναγνωρίζουν και το τιμούν. Γι΄ αυτό και τονίζω ότι, σήμερα, η οικονομική κρίση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε πολιτισμική κρίση», επισημαίνει ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος.

Στα έγκατα της γης

Οι μετανάστες αναλάμβαναν πολλές φορές δουλειές, που δεν ήθελαν να κάνουν οι Γερμανοί. Έτσι, βρέθηκαν και στο μέτωπο της εξόρυξης άνθρακα, που την εποχή εκείνη ήταν η σημαντικότερη πηγή ενέργειας της γερμανικής οικονομίας. Οι συνθήκες της καθημερινής δουλειάς ήταν ιδιαίτερα σκληρές.Ο Παναγιώτης Διγκόλης, από το Παλαιόκαστρο Κοζάνης, που δούλεψε στα ορυχεία της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θυμάται: «Δεν είχα κλείσει ακόμα τα 25 μου χρόνια, όταν πήρα την απόφαση να φύγω για τη Γερμανία. Έκανα πρώτα την αίτηση στην Κοζάνη και από εκεί με ειδοποίησαν να πάω στη Θεσσαλονίκη, όπου οι Γερμανοί μας πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις, από την κορυφή ως τα νύχια. Μου βρήκαν πως έχω δύο δόντια χαλασμένα, που αν δεν τα σφράγιζα, δεν θα με πέρναγαν. Άντε λεφτά και για οδοντίατρο, αλλά τι να έκανα; Έπρεπε να φύγω, αλλιώς χανόμασταν». Τελικά, έφυγε από τον Πειραιά στις 25 Αυγούστου 1963, με τον «Κολοκοτρώνη», για να πάει στην Ιταλία και από εκεί στο Μόναχο, με τρένο. Κατέληξε στο Έσσεν, της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όπου έπρεπε να περάσει ξανά από ιατρικές εξετάσεις. Η πρώτη κατοικία του ήταν στις ειδικά διαμορφωμένες, για τους μετανάστες, παράγκες, στο Όμπερχάουζ, όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν υποτυπώδεις. «Το πρώτο που μας είπαν-μας εξιστορεί ο Παναγιώτης Διγκόλης- ήταν να έχουμε πάντα την κάρτα μαζί μας. Ένα νούμερο ήμουν και εγώ, όπως όλοι μας. Ποιος ήξερε το όνομά μου; Στη σειρά μου ήμασταν 27 άτομα, όλοι νέοι. Ανάσα δεν πήραμε. Το βράδυ φτάσαμε, το ξημερώματα μας πήγαν για δουλειά. Ένα μήνα, περίπου, μας εκπαίδευαν για το πώς θα εργαστούμε στα ανθρακωρυχεία. Μας έδωσαν και 100 μάρκα προκαταβολή. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που κατεβήκαμε με το σιδερένιο κλουβί στη βάθη της γης. Φόβος δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Εννιακόσια μέτρα βάθος και εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι έπρεπε να μείνω σε αυτή τη δουλειά, διαφορετικά θα με γυρνούσαν πίσω. Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Όταν βγήκαμε ξανά στη γη δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον από τη μουτζούρα του κάρβουνου. Γελούσαμε με την ψυχή μας, σαν μικρά παιδιά και χαιρόμασταν τον ήλιο».Δύο χρόνια άντεξε σε αυτή τη δουλειά, ο κ. Παναγιώτης, ώσπου κάποιοι συμπατριώτες του βρήκαν δουλειά σε χαρτοποιείο, στο Μπεργκισκλάμπαχ, απ΄ όπου πήρε και τη σύνταξή του. Εν τω μεταξύ είχε φροντίσει να πάει στο χωριό του, όπου παντρεύτηκε την Περιστέρα του, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερις κόρες.

Η πρώτη δασκάλα

Έχουν περάσει γενιές και γενιές Ελλήνων της Γερμανίας από τα χέρια της. Όλοι, αναφέρονται με σεβασμό στην πρώτη δασκάλα που έφτασε στο Μόναχο το 1959, μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, έχοντας αποφοιτήσει από την Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Ο λόγος για την Μαρίνα Μούσα, το γένος Σταματάκη, από το Ηράκλειο της Κρήτης.«Τελικά, επέλεξα να μείνω στο Μόναχο για να συνεχίσω τις σπουδές μου, κάνοντας μετεκπαίδευση στη θεραπευτική αγωγή. Εκεί, γνωρίστηκα με πολλούς Έλληνες, με τους οποίους είχαμε την ιδέα να μαζέψουμε τα Ελληνόπουλα για να τα διδάξουμε τα ελληνικά», θυμάται η 74χρονη σήμερα εκπαιδευτικός, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Ήταν πάνω από 200 παιδιά. Έτσι, δημιουργήσουμε ένα ελληνικό σχολείο, βάσει του γερμανικού εκπαιδευτικού προγράμματος, με τη βοήθεια του Βαυαρικού Υπουργείου Παιδείας. Στην αρχή, ήμασταν μόνο τρεις εκπαιδευτικοί. Ιδρύσαμε και ένα σύλλογο για την προστασία των συμφερόντων μας. Στην επιτροπή βάλαμε και τον Πρίγκιπα του Ανοβέρου, για να έχουμε την εύνοιά του. Το γυμνάσιο που ιδρύσαμε το ονομάσαμε Όττο, βασιλεύς της Ελλάδος' και αυτό ενθουσίασε τους Γερμανούς», συνεχίζει.Η πρώτη αυτή προσπάθεια εξαπλώθηκε στη συνέχεια και σε άλλες πόλεις της Βαυαρίας. Αργότερα, η κα Σταματάκη αποφάσισε να μετακομίσει στη Ρηνανία-Βεστφαλία, ανταλλάσσοντας τη θέση της με τον διαπρεπή σήμερα καθηγητή, Βασίλειο Φθενάκη. Πενήντα ένα χρόνια μετά την έλευσή της στη Γερμανία, η κα Σταματάκη, η οποία και σήμερα συνεχίζει να διδάσκει εθελοντικά, μιλάει για μία «αναγέννηση του ελληνισμού».
«Τα 50χρονα των ελλήνων της Γερμανίας, που γιορτάσαμε πανηγυρικά στη Βόννη στις 2 Μαΐου, μου χαρίζουν καινούργια δύναμη, ενθυμούμενη τις πολλές προσπάθειες που καταβάλλαμε όλοι οι έλληνες. Έστω και στην ηλικία που είμαι θα συνεχίσω να προσφέρω ό,τι μπορώ. Με χαρά διαπιστώνω και θέλω να το γράψετε αυτό, ότι οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν ενσωματωθεί, χωρίς να έχουν αφομοιωθεί όμως, και αυτό το θεωρώ σημαντικό. Αυτή είναι άλλωστε η φύση του Έλληνα. Όπου και αν πήγε, με την εργατικότητα και το φιλότιμο που μας διακρίνει, αγάπησε το ξένο περιβάλλον κα το έκανε δικό του, όπως και οι Έλληνες της Γερμανίας».
Παντρεμένη με τον Παλαιστίνιο, Ζαμίλ Μούσα, από το 1964, η κα Σταματάκη αντιμετώπισε την «απορία», όπως λέει, των φίλων Γερμανών, που δεν περίμεναν από την ίδια να κάνει έναν τέτοιο γάμο. Καταλήγοντας, δεν παραλείπει να μας αναφέρει ότι, στο αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε στις σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας, αντιτίθενται πολλοί Γερμανοί, οι οποίοι τονίζουν ότι οι σχέσεις των δύο χωρών δεν πρέπει να διαταραχτούν.

Τα παιδιά που έμεναν πίσω

Τραγική πτυχή στην υπόθεση της μετανάστευσης των Ελλήνων στη Γερμανία αποτέλεσαν τα παιδιά τους, που ήταν αναγκασμένοι να αφήσουν πίσω, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή σε κάποια θεία, ακόμα και σε μακρινό συγγενή. Τραύματα ανεξίτηλα άφησε η ιστορία αυτή και στα παιδιά και στους γονείς. Τα παιδιά, που κάποια από αυτά καλά- καλά δεν θυμόνταν τους γονείς, πάσχιζαν να είναι υπόδειγμα. Οι δε γονείς, που τα έβλεπαν να μεγαλώνουν μέσα από τις φωτογραφίες, «ξεγελούσαν» τον εαυτό τους, με την παρηγοριά πως ό,τι έκαναν ήταν για το δικό τους καλό.
Συγκινητικές είναι και οι ιστορίες των γυναικών, που έμεναν, συνήθως πολλές μαζί, σε ένα δωμάτιο, όπου κάθε βράδυ, μετά τη δουλειά, έκλαιγαν απαρηγόρητες, τα πρώτα χρόνια. Έπρεπε, όμως, να αντέξουν. «Οσμιζόμασταν τα ρούχα της μητέρας, όταν την νοσταλγούσαμε»
Μία από τις τρεις κόρες της οικογένειας Ζαχαράκη, η Ιωάννα από τη Χρυσομηλιά Καλαμπάκας, γεύτηκε από μικρή την πίκρα που ένιωσαν τα παιδιά των μεταναστών που έμειναν πίσω.
«Ήμουν μόλις οκτώ ετών, όταν η μητέρα μας, Σοφία Ζαχαράκη, έφυγε για τη Γερμανία, για να εργαστεί σε εργοστάσιο σοκολάτας στο Άαχεν, μαζί με τη θεία μου. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα ότι παρακαλάγαμε να πάνε όλα καλά εκεί στη Γερμανία, ώστε να μπορέσει η μητέρα μας να γυρίσει στο σπίτι. Κάθε φορά που τη νοσταλγούσαμε πηγαίναμε στην ντουλάπα για να οσμιστούμε τη μυρωδιά των ρούχων της», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ιωάννα Ζαχαράκη, που σήμερα ζει στο Σόλινγκεν της Γερμανίας. Και συνεχίζει, με δάκρυα στα μάτια: «Η μόνη μας παρηγοριά, τα γράμματα και οι φωτογραφίες που παίρναμε. Και εμείς στέλναμε τις δικές μας, όλο χαμόγελα, για να μην καταλάβουν τη στεναχώρια μας. Στο πίσω μέρος των φωτογραφιών ιχνηλατούσαμε τα χεράκια μας για να δει η μητέρα πόσο μεγαλώσαμε».
Τις δουλειές του σπιτιού τις είχαν αναλάβει- εξ' ολοκλήρου- οι τρεις αδελφές, παιδούλες ακόμη. Ζύμωναν, κουβάλαγαν ξύλα, φρόντιζαν και τον παππού, που ήταν άρρωστος. Από 14 ετών, η Ιωάννα αναγκάστηκε να ζήσει μόνη της στην Καλαμπάκα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Τον Οκτώβριο του 1981, ταξίδεψε μόνη της με το τραίνο «Ακρόπολη», για να πάει στους γονείς της, στη Γερμανία.
Το πάθος της να ανταμείψει τους κόπους και τις θυσίες που έγιναν γι΄ αυτήν, την οδήγησε στο να σπουδάσει γερμανική φιλολογία και κοινωνιολογία. Σήμερα, διδάσκει στα πανεπιστήμια του Μπόχουμ και του Ντίσελντορφ, έχοντας εξειδικευτεί σε θέματα μετανάστευσης και διαπολιτισμικότητας. Έχει στο ενεργητικό της πολλά συγγράμματα, ενώ τώρα είναι σε εξέλιξη ένα πρόγραμμά της, για μαθητές ηλικίας 10-13 ετών, που ήδη εφαρμόζεται στο πειραματικό σχολείο του Σόλινγκεν.«Το πρόγραμμα αυτό, που απευθύνεται όχι μόνο στους μαθητές, αλλά και στους γονείς και τους δασκάλους, έχει ως στόχο την ανατροφή των αξιών εκείνων που θα ενισχύσουν το σεβασμό προς το συνάνθρωπο, ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τη γερμανική κοινωνία», τονίζει η κα Ζαχαράκη, εκφράζοντας την ελπίδα να μεταφερθεί το πρόγραμμα και στην Ελλάδα, που τώρα έχει γίνει χώρα υποδοχής μεταναστών. Η Ιωάννα Ζαχαράκη, εκλέγεται, εδώ και δέκα χρόνια, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Σόλινγκεν, ενώ είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Δικτύου Ελλήνων Αιρετών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ένα από τα επονομαζόμενα παιδιά «βαλίτσα», θυμάται…

Τα παιδικά του χρόνια τα θυμάται ως ένα ατέλειωτο «πήγαινε-έλα», μεταξύ Ελλάδας- Γερμανίας. Ο λόγος για τον Σεβαστό Σαμψούνη, αντιπρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου "Grossenwahn Verlag Frankfurt Am Main", στη Φρανκφούρτη.
Την πρώτη φορά που τον άφησαν οι γονείς του στη γιαγιά του, στο Τυχερό Έβρου, απ΄ όπου κατάγονταν ο πατέρας, ήταν μόλις τριών μηνών. Ακλούθησαν άλλες επτά μετοικήσεις. Τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τις τελείωσε στο Τυχερό, τις υπόλοιπες στο Ντάρμσταντ, ενώ στη διάρκεια του Γυμνασίου υποχρεώθηκε ν' αλλάξει τρεις διαφορετικές πόλεις στην Ελλάδα. Λύκειο τελείωσε στη Φρανκφούρτη.«Ο πατέρας ήρθε στη Γερμανία το 1963 και αρχικά δούλεψε σε ανθρακωρυχείο του Έσσεν. Η μητέρα ήρθε αργότερα, το 1965, όταν αποφάσισαν να εγκατασταθούν στο Ντάρμσταντ, όπου και γεννήθηκα», εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σεβαστός Σαμψούνης. «Ανήκω στα παιδιά δεύτερης γενιάς, τα επονομαζόμενα και 'παιδιά βαλίτσα', αφού πέρασα όλη μου την παιδική ηλικία, με μια βαλίτσα στο χέρι» μας λέει και συνεχίζει: «Μεγαλώσαμε χωρίς να γνωρίζουμε καλά τους γονείς μας. Μου έλειπε πολύ η οικογένεια. Τη στοργή των γονιών μου την αναπλήρωνε η οικογένεια της θείας μου, την οποία φώναζα μαμά. Όταν έλεγαν τα ξαδέλφια μου ότι δεν είναι δική μου (μαμά), αλλά δική τους, και πως η δική μου ήταν στη Γερμανία, έκλαιγα. Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω γιατί έπρεπε συνεχώς η μητέρα μου να είναι κάπου αλλού και όχι μαζί μου. Ξέρετε ότι, το κάθε παιδί χρειάζεται μία ιδιαίτερη φροντίδα και όσο να σε προσέχουν, ούτε οι γιαγιάδες ούτε οι θείες μπορούν να αναπληρώσουν την αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα». Σήμερα, στα 44 του χρόνια, ο Σεβαστός συναισθάνεται ότι αυτά που έζησε ήταν μία αναγκαιότητα, αν και πολλές φορές, στο παρελθόν, κατηγορούσε τους γονείς του για όσα περνούσε. «Τα χρόνια εκείνα, τα νέα ζευγάρια, παρ΄ όλες τις δεσμεύσεις που είχαν, έκαναν οικογένεια και παιδιά, όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες, αλλά και οι άλλης εθνικότητας μετανάστες στη Γερμανία. Πίστευαν πως θα έμεναν μόνο για λίγα χρόνια στην Γερμανία και πως θα επέστρεφαν γρήγορα πίσω, γι΄ αυτό και έστελναν τα παιδιά τους στην Ελλάδα σε παππούδες και θείους, προκειμένου να πάνε σε ελληνικό σχολείο και να μην αποκοπούν από την ελληνική πραγματικότητα. Προσωπικά, μετά τα 16 μου χρόνια άρχισα να δένομαι με τους γονείς μου», μας λέει.Τελικά, ο Σεβαστός κατάφερε «να σταθεί» στα πόδια του και, όπως εξομολογείται, η ευαισθησία αυτή των παιδιών του χρόνων διοχετεύτηκε στο γράψιμο και τη ζωγραφική. Ξεκίνησε από τα 13 του χρόνια, γράφοντας στίχους- δύο έγιναν και τραγούδια λαϊκά- αλλά δεν συνέχισε. Το 1995, εξέδωσε μία ποιητική συλλογή, «Η ακολουθία της Αλώσεως», με δικά του σχέδια και πολύ αργότερα, το 2005, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα «Η επικίνδυνη συνήθεια να αισθάνομαι», από της εκδόσεις Β. Κυριακίδη. Το 2009, εικονογράφησε ένα παιδικό βιβλίο της γνωστής συγγραφέως, Ελένης Τσακμάκης, μετανάστρια και αυτή στη Γερμανία. Αυτό που θα επιθυμούσε ο κ. Σαμψούνης, είναι να προβάλλει, μέσα από τον εκδοτικό του οίκο, τα έργα συγγραφέων, που γράφουν στα γερμανικά, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο πατρίδες.
«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να πούνε πολλά σε σχέση με όλους τους άλλους, που έχουν μεγαλώσει με μία πατρίδα, μία οικογένεια. Προσωπικά, αισθάνομαι σήμερα υπέροχα που είχα αυτή την τύχη. Δυστυχώς, κάποια από τα παιδιά που μεγάλωσαν, όπως εγώ, δεν κατάφεραν ποτέ να ισορροπήσουν, κάνοντας ακόμα και λάθος επιλογές», λέει ο Σεβαστός.

Ανάμεσα σε δυο πατρίδες

Γεννήθηκε στην Κολονία, από πατέρα Έλληνα, από την Καβάλα και μητέρα Γερμανίδα. Ο 39χρονος, σήμερα, δημοσιογράφος Εμμανουήλ Γκόγκος, ασχολήθηκε ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, με το θέμα της μετανάστευσης των Ελλήνων, συναισθανόμενος ο ίδιος την ανάγκη να ανατρέξει στις ρίζες του. Με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο φωτογραφικό αρχείο, από τα πρώτα χρόνια των Ελλήνων στη Γερμανία. Το υλικό αυτό αποτέλεσε και τη βάση της έκθεσης «Ελληνική μετανάστευση στη Γερμανία 1960-1980», την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος, για λογαριασμό του Κέντρου Τεκμηρίωσης και του Μουσείου DOMiD, της Κολωνίας.
«Πατρίδα μου είναι η Γερμανία, αγαπώ πολύ όμως και την Ελλάδα», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Γκόγκος, ο οποίος έχει σπουδάσει γερμανική φιλολογία και φιλοσοφία.
«Η έκθεση αυτή- προσθέτει- ήταν ένα χρέος προς τον πατέρα μου και προς όλους τους Έλληνες, που ήρθαν στη Γερμανία προσωρινά, έγιναν όμως αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας».
Η φωτογραφική έκθεση παρουσιάζει τη διαδρομή των Ελλήνων μεταναστών από τα καπνοχώραφα της φτωχής μεσογειακής χώρας στις γραμμές παραγωγής των γερμανικών εταιρειών, από τον ευρύ οικογενειακό κύκλο στη μοναξιά των εργατικών εστιών, από τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές αποχαιρετισμού έως τη σταδιακή εγκατάσταση στη «δεύτερη πατρίδα».

Κείμενο: Δ. Ριμπά


ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...