.png "English"){kind=small}
Οι Θεσσαλονικείς λάτρεις του αιθέρα ίδρυσαν το 1930 την "Ενωση Φίλων του Αέρος", την πρώτη αερολέσχη στη χώρα μας, με προτροπή του συντοπίτη υπουργού και αεροπόρου , Αλέξανδρου Ζάνα. Λίγα χρόνια μετά μετονομάστηκε σε Αερολέσχη Θεσσαλονίκης.
Σκοπός της, η διάδοση του αεροπορικού πνεύματος στο ευρύ ελληνικό κοινό και η εκλαΐκευση του αεροπλάνου. "Η έκτασις της διαδόσεως του αεροπλάνου εις μιαν χώρα αποτελεί σήμερον το μέτρον του πολιτισμού της", έγραφε τότε το περιοδικό της.
Μέσα σε ένα χρόνο τα μέλη της έφτασαν τα 1800 (μεταξύ των οποίων και αρκετές γυναίκες), αριθμός-ρεκόρ που δεν επαναλήφθηκε έκτοτε.
Αεροπλάνα δεν είχαν, ωστόσο η τότε Βασιλική Αεροπορία προσέφερε πτήσεις "εθισμού" (η πρώτη πτήση που κάνεις με μικρό αεροπλάνο για να συνηθίσεις τη διαδικασία).
Το 1937 με 1938 δημιουργήθηκε η ομάδα ανεμοπτέρων, που τότε ήταν πολύ διαφορετικά απ' ό,τι σήμερα και πιο δύσκολα στο χειρισμό τους. "Ήταν ξύλινης κατασκευής, κατά κανόνα πολωνικής προελεύσεως και μερικά εκ Γερμανίας. Αυτά πώς τα πετούσαν: καθόταν ο χειριστής τους μέσα και το ανεμόπτερο τοποθετούνταν στην κορυφή ενός λόφου, δεμένο με σκοινιά που κρατούσαν τρεις-τέσσερις από τη μια μεριά, τρεις- τέσσερις από την άλλη, και παίρνανε τον κατήφορο, τρέχανε, αφήνανε τα σκοινιά και το ανεμόπτερο πετούσε για λίγα λεπτά. Ο τόπος εκπαίδευσης ήταν το Ασβεστοχώρι και η Αμερικανική Γεωργική Σχολή", αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Παπαζαφειρίου.
"Το 1939 προκηρύχθηκαν πανελλήνιοι ανεμοπτερικοί αγώνες, όπου πρώτευσε η Αερολέσχη Θεσσαλονίκης", μας λέει με καμάρι.
Μετά τον πόλεμο αναζήτησαν τα ανεμόπτερα στο Ασβεστοχώρι. Ρωτώντας, βρήκανε στον φράκτη ενός σπιτιού τον ξύλινο σκελετό που είχε απομείνει από το ανεμόπτερο. Όταν πήγανε να το πάρουνε η νοικοκυρά του σπιτιού είπε: "Καλέ, μην μου το παίρνεται, πού θα απλώνω εγώ τα ρούχα μου;".
Οι προσπάθειες για απόκτηση αεροπλάνου ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι διπλωματικοί υπάλληλοι των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν για τις μετακινήσεις τους στη χώρα μας, από το '45 και μετά, μικρά αεροπλάνα, τετραθέσια ή διθέσια, μια και λόγω του πολέμου δεν υπήρχαν σιδηροδρομικές υποδομές.
Αυτά τα αεροπλάνα, περιέπεσαν σε αχρηστία μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στη χώρα μας και "μάζευαν σκόνη" στην Ελευσίνα. Ορισμένοι θερμόαιμοι, όπως τους χαρακτήρισε ο κ. Παπαζαφειρίου, με την καθοδήγηση του ταγματάρχη της αεροπορίας στρατού, Γιάννη Μπαμπασάκη, πήγαν και αγόρασαν δύο αεροπλάνα σε κακή κατάσταση και προχώρησαν στη "σκύλευση", δηλαδή συνέθεσαν ένα αεροπλάνο με τα καλύτερα εξαρτήματα των δύο. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60, η Αερολέσχη διέθετε δύο αεροπλάνα.
Η Σχολή Χειριστών Ελαφρών Αεροπλάνων
Στο τέλος του 1970, η αερολέσχη διέθετε 12 ολοκαίνουργια αεροπλάνα και άρχισε τη λειτουργία της η Σχολή Χειριστών Ελαφρών Αεροπλάνων. Το 1971 βγήκε η πρώτη σειρά αποφοίτων.
Μέχρι σήμερα, έχουν αποφοιτήσει περίπου 500 άτομα και οι εν ενεργεία πιλότοι είναι πάνω από 250.
Η Σχολή ακολουθεί τα διεθνή πρότυπα εκπαίδευσης της Joint Aviation Authorities, μέλος της οποίας είναι και η χώρα μας και κάτω από την εποπτεία της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας χορηγεί το διεθνές πτυχίο χειριστού ιδιωτικών αεροπλάνων. Ο κάτοχος του πτυχίου έχει τη δυνατότητα να κάνει πτήσεις με ελαφρά αεροπλάνα σε όλο τον κόσμο και, αν το επιθυμεί, να το επεκτείνει σε επαγγελματικό.
Η εκπαίδευση περιλαμβάνει μαθήματα εδάφους (240 ώρες θεωρητικής εκπαίδευσης σε 9 μαθήματα) και πτήσεις. Η εκπαίδευση αέρος γίνεται, επίσης, στις εγκαταστάσεις της Σχολής, στο αεροδρόμιο "Μακεδονία". Αποτελείται από τουλάχιστον 45 ώρες πτήσης με αεροπλάνα τύπου Cessna, τα οποία είναι εξοπλισμένα με σύγχρονα όργανα και συστήματα, καθώς και ένα εγκεκριμένο πρόγραμμα πτητικής εκπαίδευσης, το οποίο παρέχει μια ολοκληρωμένη και ασφαλή εκπαίδευση.
Το συνολικό κόστος για την εκπαίδευση αέρος κυμαίνεται μεταξύ 6.840 και 9.225 €, ανάλογα με τον τύπο του αεροπλάνου που επιλέγει ο μαθητής για την πτητική του εκπαίδευση και καταβάλλεται ανάλογα με τις ώρες πτήσης.
Μετά την επιτυχή αποφοίτηση από την Σχολή Χειριστών, ο μαθητής υποβάλλεται σε γραπτές εξετάσεις, στα μαθήματα που διδάχθηκε. Η επιτυχής ολοκλήρωσή τους αποτελεί προϋπόθεση για την τελική εξέταση αέρος, που γίνεται και πάλι με εγκεκριμένους από την ΥΠΑ εξεταστές.
"Η σχολή βγάζει ασφαλείς πιλότους, έχουμε εκπαιδευτές καλούς, έχουμε οργάνωση καλή. Εμείς δεν λέμε καλός ή ικανός, λέμε αυτός είναι ασφαλής πιλότος. Όταν φεύγει, ξαναγυρίζει", υπογραμμίζει ο κ. Παπαζαφειρίου.
Το 1979, η Αερολέσχη διοργάνωσε Πανελλήνιους Αεροπορικούς Αγώνες στο Αεροδρόμιο του Σέδες και τα μέλη της απέσπασαν πολλές διακρίσεις. Από το 1990 λειτουργεί Τμήμα Αλεξιπτωτισμού, από το 1993 Αλεξίπτωτου Πλαγιάς και το από 1998 Αιωροπτερισμού και Ανεμοπορίας.
Η Αερολέσχη Θεσσαλονίκης θα προχωρήσει σε έκδοση λευκώματος για την 80χρονη ιστορία της και ο κ. Παπαζαφειρίου έχει αναλάβει να συγκεντρώσει το σχετικό υλικό.
Η Αερολέσχη, το άμισθο "μάτι" της Πυροσβεστικής
Παράλληλα με την αεροπορική ανάπτυξη, τη δεκαετία του '70 ξεκίνησε και η προσφορά κοινωνικού έργου, με τις εθελοντικές πτήσεις για αεροψεκασμούς για τα κουνούπια και τις μύγες, σε συνεργασία με τον ΕΟΤ.
Από το 1991 και κάθε χρόνο, τους καλοκαιρινούς μήνες εκτελείται οργανωμένο πρόγραμμα επιτήρησης και πυροπροστασίας δασών σε Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Άγιο Όρος και εκτάκτως σε γειτονικούς νομούς. "Είμαστε το δεύτερο και 'άμισθο' μάτι της πυροσβεστικής", σημειώνει ο κ. Παπαζαφειρίου, ο οποίος είναι εντεταλμένος συντονιστής του εθελοντικού προγράμματος.
Από την 1η Ιανουαρίου έως την 30η Οκτωβρίου του 2009, 64 εθελοντές χειριστές κατέγραψαν 343 ώρες πτήσεων. Εντοπίστηκαν 46 φωτιές, 10 περιπτώσεις ρύπανσης και έγιναν 4 έξοδοι για εντοπισμό αγνοουμένου.
Οι εθελοντές ανέρχονται σε 136, από 5 στις αρχές της δεκαετίας του '70 και, όπως λέει ο κ. Παπαζαφειρίου, αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους αρκετά από τα λειτουργικά έξοδα για τις πτήσεις (καύσιμα, ασφάλιστρα).
Ο επίτιμος πρόεδρος της Αερολέσχης εκφράζει και το παράπονό του για την ελλιπή χρηματοδότηση από την Πολιτεία, τονίζοντας πως, με εξαίρεση την Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι υπόλοιποι υπηρεσιακοί παράγοντες "δεν έχουν ευαισθησία".
"Το 2008 μείναμε 52.000 ευρώ 'ανοιχτά'. Τώρα να τούς βάζεις να πετάνε, να χαλάνε την ησυχία τους- εγώ φέτος δεν έκανα μπάνιο- να τούς βάζεις να πληρώνουν κιόλας; Κι, όμως, τα πληρώσαμε, η Αερολέσχη, από το μικρομεσαίο βαλάντιο μας. Το 2009, 60.000 ευρώ. Πάλι θα τούς πω να πληρώνουν; Στο τέλος θα μού φύγουν οι εθελοντές", ανέφερε.
Η Αερολέσχη Θεσσαλονίκης έχει βραβευθεί για το κοινωνικό της πρόσωπο από την Ακαδημία Αθηνών, τη Διεθνή Ομοσπονδία Αεροναυτικής, το Πυροσβεστικό Σώμα, τη Νομαρχία και τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Περισσότερο στον αέρα παρά στο έδαφος
Ο κ. Παπαζαφειρίου πετάει κοντά μισό αιώνα. "Περισσότερο είμαι στον αέρα, παρά στο έδαφος", δήλωσε και πρόσθεσε ότι κάθε πτήση είναι μια καινούργια εμπειρία, μια καινούργια απόλαυση.
Ο πιλότος, τόνισε, αφήνει τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα στη γη, δεν σκέφτεται τίποτα. Για να περιγράψει την απόλαυση της πτήσης, δανείζεται τα λόγια του "συναδέλφου" του, Κώστα Καβαθά: "Η πρώτη πτήση σόλο είναι σαν την πρώτη αγάπη, το πρώτο φιλί".
Δεν θέλει ούτε καν να σκέφτεται τη στιγμή που δεν θα του επιτρέπεται, πλέον, να πετάει. Όπως είπε, δεν θα ένοιωθε απλώς σαν παιδί που τού παίρνουν το αγαπημένο του παιχνίδι, θα άλλαζε η ζωή του, γιατί το αεροπλάνο είναι τρόπος ζωής. Το να πετάει ως επιβάτης δεν θα τού είναι αρκετό. "Δεν θέλω να πετάω 'τσουβάλι' ", λέει χαρακτηριστικά.
Στον αέρα, άνθρωπος και μηχανή είναι σε αρμονικό δέσιμο. Ο πιλότος θεωρεί το αεροπλάνο προέκταση του εαυτού του και το αφουγκράζεται ως ζωντανό οργανισμό. Μια ελάχιστη αλλαγή στον θόρυβο της έλικας είναι αρκετή για έναν έμπειρο πιλότο σαν τον κ. Παπαζαφειρίου για να "μυριστεί" τις επικείμενες αναταράξεις.
Έχει ζήσει δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να απειληθεί ποτέ η ζωή του. Για να μην πανικοβληθεί σε μια δύσκολη στιγμή, πείθει τον εαυτό του ότι δεν συμβαίνει στον ίδιο, αλλά σε συνάδελφό του και πρέπει να τού δώσει τις κατάλληλες οδηγίες.
"Οι περισσότεροι από τους πιλότους, μόλις τελειώσουν οι 'ζωτικές ενέργειες προ απογειώσεως' κάνουμε το σταυρό μας. Μετά δεν κάνεις το σταυρό σου, ασχολείσαι με τον χειρισμό του αεροπλάνου. Σε ό,τι αφορά εμένα, πιστεύω ότι, αν βρεθείς σε δύσκολη θέση είναι λάθος να αρχίσεις 'Παναγία μου, Χριστέ μου', ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει", υπογράμμισε.
Τα τρία παιδιά του ήταν από μωρά στον αέρα. Η μικρή του εγγονή, όταν βλέπει αεροπλάνο, λέει αυθόρμητα: "ο παππούς ο Χρήστος". Ποιος ξέρει, ίσως να κληρονόμησε το DNA του πιλότου...
Κείμενο: Χατζηγεωργίου Γ.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου