* ΝΟΗΣΙΣ:έκθεση μικρών αυτοκινήτων (minicars) που εμφανίστηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ήταν τόσο μικρά που αρκετές φορές έμοιαζαν με μοτοσικλέτα με …. υπόστεγο, το μήκος τους δεν ξεπερνούσε τα 3 μέτρα και ο κυβισμός του κινητήρα τους έφτανε μέχρι τα 1000 κ.ε. Πρόκειται για τα minicars, τα μικρά αυτοκίνητα που εμφανίστηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να καλύψουν την ανάγκη ενός οικονομικού μέσου μετακίνησης.

Αφιερωμένη στα ιδιαίτερα αυτά αυτοκίνητα μικρών διαστάσεων, είναι η έκθεση που διοργανώνει, μέχρι τέλη Μαΐου, το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ.
Πρόκειται για μια συλλογή 10 αυτοκινήτων που δημιούργησαν ένα νέο τρόπο αυτόνομης μεταφοράς, για να γίνουν στη συνέχεια πολυχρηστικά και να αποτελέσουν μόδα έως σήμερα.
"Τα περισσότερα αυτοκίνητα της έκθεσης είναι ευγενική παραχώρηση των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι είναι μέλη της Λέσχης Κλασσικού Αυτοκινήτου ενώ οι παλιές διαφημίσεις των minicars που κοσμούν την έκθεση, προέρχονται από τις αντιπροσωπείες τους", εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υπεύθυνος εκθετηρίων του ΝΟΗΣΙΣ, Μιχάλης Γκαβέζος.
Όπως διευκρίνισε, πολλοί κατασκευαστές σχεδίασαν, μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, μια σειρά από μοντέλα, που με τις περιορισμένες διαστάσεις τους, ήρθαν να καλύψουν την ανάγκη της προσωπικής μετακίνησης, όσο και την ευκολία μετακίνησης στους στενούς δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων.
"Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Messerschmitt, μια από τις πλέον γνωστές γερμανικές εταιρίες κατασκευής μαχητικών αεροσκαφών, που, όμως, μετά τον πόλεμο, δεν της είχε επιτραπεί να συνεχίσει την ίδια δραστηριότητα. Έτσι, σαν μοναδικός τρόπος διατήρησης της λειτουργίας της ήταν η αλλαγή των παραγόμενων προϊόντων. Κατασκευάζοντας κατ΄ αρχήν εξαρτήματα για εταιρίες αυτοκινήτων, γρήγορα ανέπτυξε και το δικό της microcar, αφού υπήρχε αρκετός 'χώρος' στη συγκεκριμένη αγορά", λέει ο κ.Γκαβέζος, επιδεικνύοντας ένα αυτοκίνητο Messerschmitt. Πρόκειται για ένα μοντέλο με εντελώς πρωτότυπο σχήμα και με φιλοσοφία κατασκευής αντίστοιχης των προπολεμικών αεροπλάνων, αφού σε μεγάλο ποσοστό, το προσωπικό του εργοστασίου ήταν το ίδιο.
Στην πορεία των ετών, τα μειούμενα αποθέματα πετρελαίου είχαν τη συμβολή τους στην αύξηση της αγοράς αυτών των αυτοκινήτων αλλά στη συνέχεια, περιβαλλοντικοί λόγοι, συνετέλεσαν στην εμφάνιση μιας σειράς μικρών και ευέλικτων ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων, ουσιαστικά για χρήση εντός των πόλεων.
Στην έκθεση πάντως του ΝΟΗΣΙΣ, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν 4 ιταλικά, 4 γερμανικά και 2 αγγλικά αυτοκίνητα και να … αναρωτηθούν πώς χωρούσαν μέσα στις μικροκαμωμένες καμπίνες τους ολόκληρες οικογένειες.
Τα …. μικροκαμωμένα μοντέλα της έκθεσης

Το Autobianchi Bianchina της έκθεσης κατασκευάστηκε το 1957 στην Ιταλία και αρχικά ήταν εφοδιασμένο με τον μικρότερο κινητήρα της Fiat, τον αερόψυκτο, δικύλινδρο των 479 κ.ε., απόδοσης 15 ίππων. Από το 1959 οι ίπποι ανέβηκαν στους 17, ενώ από το 1960 η αύξηση των κυβικών σε 499, είχε σαν αποτέλεσμα και την αντίστοιχη αύξηση της ιπποδύναμης, που έφτασε τους 21 ίππους.
Το άλλο μοντέλο της έκθεσης, το FIAT 500, προέκυψε σαν ανάγκη ύπαρξης ενός μικρού και οικονομικού αυτοκινήτου και μπήκε στην παραγωγή το 1957, αρχικά με τον διακριτικό τίτλο Nuova. Με μήκος μόλις 3 μέτρα, υπήρξε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αυτοκίνητα πόλης, που συνετέλεσε στον προσδιορισμό του όρου microcar.

Ξεκινώντας την καριέρα του από την Έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης, το FΙΑΤ 600, το τρίτο μοντέλο, ήρθε να αντικαταστήσει το "500 C".
Με μήκος 3,22 μέτρα, καλούνταν να υπηρετήσει το στόχο ενός σύγχρονου οικονομικού οικογενειακού αυτοκινήτου, αφήνοντας στο παρελθόν τις τεχνικές λύσεις που είχαν υιοθετηθεί αναγκαστικά από το σύνολο των αυτοκινητοβιομηχανιών, αμέσως μετά τον Β΄Π. Πόλεμο.
Η απόφαση να τοποθετηθεί ο κινητήρας πίσω, για πρώτη φορά στην ιστορία της Fiat, σε συνδυασμό με την πίσω κίνηση, είχε φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, που ήταν να δημιουργηθεί ένα μικρό, ελαφρύ και οικονομικό στην κατασκευή αυτοκίνητο, εύκολο στη συντήρηση και ικανό να φιλοξενήσει 4 άτομα.

Το City El είναι το τέταρτο, μοντέρνο σχετικά, μοντέλο της έκθεσης και πρόκειται για ένα 3-τροχο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο, που κατασκευάζεται από τη γερμανική εταιρία City Com AG.
Το βάρος του, μαζί με τις μπαταρίες, είναι μόλις 280 κιλά, ενώ χωρίς αυτές μπορούν να το σηκώσουν 3 άτομα.

Η BMW Isetta, το πέμπτο μοντέλο, παρουσιάστηκε το 1952 αλλά η μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1955, όταν απέκτησε η BMW τα δικαιώματα της κατασκευής του.
Σε μια προσπάθεια καλύτερης προώθησης, αυτό το μικροσκοπικό όχημα συμμετείχε στον περίφημο αγώνα Mille Miglia, κινούμενο με μέση ωριαία ταχύτητα 61 χλμ/ώρα, ενώ σε μια άλλη απόπειρα, κάλυψε τη διαδρομή Σικελία - Σουηδία σε 62 ώρες, μαζί με τις στάσεις.
Όταν έφθασε η στιγμή της οριστικής διακοπής της παραγωγής, ο συνολικός αριθμός των Isetta είχε ξεπεράσει τις 160.000 μονάδες, με πωλήσεις ακόμη και στις Η.Π.Α., αποτελώντας το μοντέλο που ουσιαστικά βοήθησε, μεταπολεμικά, στην αναβίωση της BMW.
Το MINI
Όταν το Σεπτέμβριο του 1956 είχε κλείσει η διώρυγα του Σουέζ (με επακόλουθο την πετρελαϊκή κρίση), η αντίδραση από την - μετέπειτα - British Motor Corporation, ήταν η ανάθεση στον Άλεκ Ισσιγόνη της άμεσης εξέλιξης του πειραματικού μοντέλου XC9001, που επεξεργαζόταν εκείνο τον καιρό.
Στόχος, η αντικατάσταση όλων εκείνων των "φουσκωμένων" αυτοκινήτων που γέμιζαν τους βρετανικούς - και όχι μόνον - δρόμους.
Ο μετέπειτα Sir Alec είχε ήδη στο ενεργητικό του μια σημαντική επιτυχία με το Morris Minor, που, όμως, όντας σχεδιασμένο 10 χρόνια πριν, ήταν αρκετά παλιό για να δεχθεί κάποια ανανέωση και να εκπληρώσει τους στόχους ενός οικονομικού αυτοκινήτου. Μπορούσε όμως να "δανείσει" τον ήδη δοκιμασμένο και αξιόπιστο κινητήρα του, όπως επίσης και το σασμάν.
Ο Ισσιγόνης, θεωρώντας ότι τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν σχεδιασμένα κάτω από τις επιταγές της εκάστοτε "μόδας" και όχι το αποτέλεσμα αποκλειστικής μελέτης κάποιων μηχανικών, ήθελε να κατασκευάσει το μικρότερο, κατά το δυνατόν, αυτοκίνητο για 4 άτομα, που εξωτερικά θα έδειχνε μικρό και από μέσα θα ήταν άνετο, με πλήρη εκμετάλλευση των χώρων.
Ξεκινώντας τον Μάρτιο του 1957, με μια ομάδα οκτώ ατόμων, που είχε επιλέξει ο ίδιος, κατάφερε, μέχρι τον Ιούλιο, να κατασκευάσει ένα ξύλινο ομοίωμα και τον Οκτώβριο ήταν έτοιμα για δοκιμές δυο πρωτότυπα, που κάλυψαν 30.000 μίλια σε 500 ώρες.

Τον Ιούλιο του 1958 δόθηκε το "πράσινο φως" για να μπει το αυτοκίνητο σε παραγωγή και από τον Απρίλιο του 1959 τα πρώτα αυτοκίνητα κυλούσαν στους δρόμους, σαν Austin Seven και Morris Mini-Minor, μέχρι το 1969, που καθιερώθηκε η κοινή ονομασία ΜΙΝΙ.
Στην έκθεση υπάρχει ένα MINI 1000 κυβικών του 1970 όπως και ένα

Trabant 601 του 1978. Το Trabi (όπως το αποκαλούσαν χαϊδευτικά), υπήρξε το αυτοκίνητο που επέτρεψε στους κατοίκους της (πρώην) Ανατολικής Γερμανίας να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο της προσωπικής αυτοκίνησης, έστω και αν κάποια στιγμή υπήρχε λίστα αναμονής 10 ετών.
Αποκομμένη, μετά τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο, η περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας από τις πατροπαράδοτες "σιδηροπαραγωγικές πηγές" της χώρας, με ανάγκη πρώτης ύλης για τη βαριά βιομηχανία, αλλά και η εξαιρετικά περιορισμένη ποσότητα λαμαρίνας, εξαιτίας των υφιστάμενων μεταπολεμικών περιορισμών, οδηγούσαν την όποια προσπάθεια για δημιουργία βιομηχανίας αυτοκινήτων σε αδιέξοδο.
Ταυτόχρονα, όμως, η ανάγκη προσφοράς αυτοκινήτων στην εγχώρια αγορά, παράλληλα με την ουσιαστική αδυναμία εισαγωγής τέτοιων "αγαθών", οδήγησε στη λύση της κατασκευής των αμαξωμάτων από ειδικό πλαστικό υλικό. Ονομάστηκε Duroplast και σαν υλικό ήταν πολύ κοντά σε αυτό που είναι γνωστό σαν "φορμάικα".

Το Austin Α 35, το όγδοο μοντέλο της έκθεσης, γνώρισε επιτυχία και στον αγωνιστικό χώρο και θεωρήθηκε εκείνη την περίοδο σαν το ιδανικότερο αγγλικό αυτοκίνητο, που θα μπορούσε να αγοράσει κάποιος για τη γυναίκα του.

Όσο για το AUTOBIANCHI A112 Abarth του 1977, με 1049 κυβικά και με την ιπποδύναμη να φτάνει στα 70 άλογα, αποτέλεσε ένα από τα συναρπαστικότερα μικρά αυτοκίνητα και γνώρισε εξαιρετική επιτυχία στην κατηγορία του

http://wheels.ana-mpa.gr/