100 πράγματα που θέλω να προλάβω να κάνω πριν πεθάνω (Μέρος Α')

Ένας δωρεάν οδηγός για πανάκριβες απολαύσεις.

Γιατί η ζωή είναι μία και ποιος κάθεται να περιμένει την μετεμψύχωση.

1. Να δω το Βόρειο Σέλας ξαπλωμένος πάνω στο χιόνι. Τρεις φορές. Τη μια με σιωπή. Τη δεύτερη ακούγοντας το Entropy των Between Interval. Την τρίτη αγκαλιά.


2. Nα οδηγήσω -χωρίς συνοδηγό- στη διαδρομή Irun – Biarritz μια Ferrari F430 , ακούγοντας τον Ατλαντικό αριστερά μου και τον V8 πίσω από το σβέρκο μου.

3. Να παραγγείλω ένα ζευγάρι Brown Calf Oxford από τον George Cleverley. Και να πέσω σε περίοδο που το αφεντικό τρελάθηκε και προσφέρει μισοτιμής άλλο ένα ζευγάρι (οπότε ευκαιρία για ένα Brown Calf Derby , μαύρα θα πάρω απ’ τον John Lobb..

4. Να φάω μηλόπιτα στο Hyde Park. Σιγά το δύσκολο. Ναι, αλλά να μου την ταΐζει μπουκιά-μπουκιά η Nigella Lawson και να σκουπίζει τα ψίχουλα από το στόμα μου.

5. Να πιω τρία φλιτζάνια τσάι και να καπνίσω ένα ναργιλέ στους λόφους έξω από την Τανγκέρη, κάνοντας πως διαβάζω Allen Ginsberg και να ξυπνήσω πάνω στην ψάθινη καρέκλα μετά από δέκα ώρες χωρίς να απορώ γιατί.



6. Να ακούσω μαζί της τη μέρα που έχω γενέθλια τον Richard Hawley να μας τραγουδάει πριβέ το For your lover give some time. Στην ταράτσα του Palazzo Magnani Feroni στη Φλωρεντία. Σιγά το δύσκολο. Ναι, αλλά πού να την βρω ;

7. Να κάνω το τραπέζι σε όσους αλλάξαμε πάνω από δέκα τυπικές κουβέντες μαζί, στο Café Hugo στην Place des Vosges. Σαν «ευχαριστώ». Tριάντα-σαράντα άνθρωποι, ίσα που χωράμε. Και δεν θα πληρώσω μια περιουσία (εντάξει, ξέρω, ντροπή μου..





8. Να πάω σε όλα τα μέρη που πήγα μαζί της όταν ήμουν ακόμη νέος. Ένα προς ένα. Να μείνω στα ίδια ξενοδοχεία, στα ίδια δωμάτια, να κάνω ακριβώς την ίδια διαδρομή , να φάω στα ίδια εστιατόρια. Για να δω τι γεύση έχει το «μόνος».

9. Να βρω σε ένα ξεχασμένο κι απ το Θεό βιβλιοπωλείο όλα τα τεύχη του Γκολ, του Αγόρι , της Κολούμπρα που άλλα έχασα και άλλα πέταξα. Να με αναγνωρίσει ο βιβλιοπώλης από τη λάμψη στα μάτια και να μου πει «δικά σου παιδιά είναι, πάρτα σπίτι». Μετά θα ξυπνήσω. Ή θα πεθάνω απ΄ τη χαρά, δεν το αποφάσισα ακόμη.

10. Να κερδίσω το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Ή –έστω- το Πούλιτζερ. Και στις καρέκλες απέναντι , την ώρα που αστράφτουν τα φλας και κολλάνε στη μούρη μου δέκα κάμερες, να κάθονται σαν ξινισμένα μούσμουλα όλοι οι εχθροί μου.

11. Να πίνω σαχλομιλώντας στη Μικρή Βενετία και να εμφανιστεί ο Τζορτζ Κλούνι, να ‘ρθει καταπάνω μου, να μ’ αγκαλιάσει σαν γνωστός απ τα παλιά και την ώρα που θα με τραβολογάει για να συνεχίσουμε να μπυροπίνουμε οι δυο μας , να του πω «sorry George, not now, I’ll join you later». Αυτό κι αν είναι πρωτοσέλιδο μούρης (στις γυναίκες των φίλων, ποιος τους χέζει τους φίλους..






12. Nα παίξω τελικό Wimbledon με τον σάχλα τον Nadal και να τον κάνω σκόνη. 3-0 σετ χωρίς να πάρει ούτε μισό game. Στο τέλος να μη του δώσω ούτε καν το χέρι για να μάθει να είναι κολλητάρι με τον παπάρα τον Γκασόλ. Το ότι δεν ξέρω πώς κρατάνε τη ρακέτα είναι άνευ σημασίας.

13. Να κάθομαι σε ένα μπαλκόνι στα Φηρά, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους , ωραίες γυναίκες τριγύρω , martini να πηγαινοέρχονται, ένα πιάνο να στέκεται ορφανό σε μια γωνία, να σηκωθώ και να παίξω το πρώτο μέρος από το Koeln Concert του Keith Jarrett απολαμβάνοντας τα φθονερά βλέμματα των ανδρών και τις κρυφές σκέψεις των γυναικών τους.Το ότι δεν παίζω πιάνο είναι ασήμαντη λεπτομέρεια.

14. Να παίξω στο remake της «Πισίνας» το ρόλο του Delon, στο ρόλο της Ρόμυ Σνάιντερ η Ρόμυ Σνάιντερ και της Τζέιν Μπίρκιν η Τζέιν Μπίρκιν, όπως ήταν και οι δυό τους το 1969. Πιο ολιγαρκής δεν γίνεται.

15. Να νοικιάσω ένα Airbus – από τα μικρά- , να βάλω μέσα τους φίλους μου και να πάμε να δούμε live τους Μuse με support τους Prefab Sprout στο Εδιμβούργο. Μετά να πιούμε μια μαούνα μπύρες και να κοιμηθούμε στο Balmoral. Σουίτες, σαφώς.




16. Να βρω μια σκιά σε μια παραλία που δεν την ξέρει κανείς άλλος και όμοιά της δεν υπάρχει και να καθίσω εκεί μόνος με άδειο κεφάλι από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου ακούγοντας μόνο τον αέρα και τη θάλασσα. Eύκολο, ειδικά αν είναι Γενάρης.

17. Να πιω έναν καφέ κάπου στο Marais -εντελώς αδιάφορο πού- και απέναντί μου να κάθεται η Anna Karina, ακριβώς όπως στο Vivre sa vie του Γκοντάρ. Και να με κοιτάει στα μάτια όπως κοίταζε τον φακό. Αν δεν βρω την Anna Karina του 1962, ξέρω μια που της μοιάζει.

18. Να πείσω αυτή που μοιάζει της Anna Karina να πάμε μαζί στο Marais – εντελώς αδιάφορο πού- για έναν καφέ. Μετά να μπει ο Yann Tiersen και να παίξει ένα βαλσάκι την ώρα που έξω θ’αρχίσει να ψιχαλίζει και θα βγούμε να ψάξουμε το μαγαζί που πουλάει ομπρέλες η Κατρίν Ντενέβ το οποίο είναι στου διαόλου τη μάνα που τη λένε Χερβούργο αλλά είπαμε «τι θέλω» , όχι «τι θα».

19. Να καπνίσω ένα Partagas Lusitania πίνοντας Brora του 1977 σε ένα χώρο που θα ‘ναι ίδιος με την αίθουσα των καθηγητών στο Hogwarts , όσο στα -καλά κρυμμένα- ηχεία θα ακούγονται τα άπαντα της Nina Simone και της Ella Fitzgerald. Στο τρίτο ποτήρι επιτρέπω να τις συνοδεύει κι ο Frankie.

20. Να φάω ένα κομμάτι marinara καθισμένος στα σκαλιά που κατεβαίνουν στα βραχάκια της τοσοδούλας παραλίας του Riomaggiore. Simple pleasures.

(συνεχίζεται, τι να χορτάσεις με είκοσι μπουκιές;)

http://www.men24.gr/html/ent/841/ent.91841.asp