Λούπιγκ και οπισθέλκουσα Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας είναι, για μένα και για τους περισσότερους από εμάς, δυνάμει ήρωες, αλλά και κανονικοί ήρωες, αφού γι’ αυτούς ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, άσχετα αν δεν τραβούν τη σκανδάλη.

H θανάσιμα επικίνδυνη καθημερινή εκπαίδευση και οι καθημερινές αναχαιτίσεις και οι αερομαχίες, η ετοιμότητα και οι έξοχες ικανότητές τους, σωματικές και πνευματικές, τους δίνουν στα μάτια μας ηρωικές διαστάσεις, και είναι μια σταθερή αναφορά περηφάνιας, κόντρα στη γενική κατάπτωση, αποσάθρωση, μετριότητα και ιδιοτέλεια. Για όλο το ελληνικό έθνος, οι πιλότοι μας είναι πρότυπο και παρηγοριά αξιότητας, σθένους και τόλμης. Αλλά φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια το φρόνημα κάποιων απ’ αυτούς έχει νοθευτεί, ελπίζω πρόσκαιρα. Eίναι αδιανόητο να σκεφτώ διαφορετικά, να το γενικεύσω. Να πιστέψω πως οι φύλακες-άγγελοί μας είναι μικροαστοί, με αντίληψη θιγμένου οπωροπώλη, με οικονομίστικη αντίληψη του υψηλότατου ρόλου τους; Φαίνεται απογοητευτικό το ότι δεν έκαναν προ ημερών εκπαιδευτικές πτήσεις “για ψυχολογικούς λόγους”, όπως δήλωσαν, αντιδρώντας στην κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης του πτητικού επιδόματός τους. Το γεγονός δείχνει ότι η φθορά του φρονήματος εν Ελλάδι άγγιξε και μη απτέα εδάφη, αλλά και τους αιθέρες. Φαντάζομαι πως, αν κάτι ανάλογο γινόταν στην Τουρκία, κάποιοι θα είχαν υποστεί πολύ βαριές ποινές, βαρύτατες. Ειδικά αν το έκαναν σε ευαίσθητη περίοδο, όπως αυτή που διανύουμε, που όλοι μας ψάχνουμε κάποιο ηθικό αντίβαρο, κάτι σταθερό, υψηλό, μεγαλειώδες και γενναίο, για να ακουμπήσουμε τη σκέψη και την περίλυπη καρδιά μας για το κατάντημα του ελληνισμού.

Μπορεί, όντως, να υπήρξαν παλινωδίες υπουργών σχετικώς με τα επιδόματα των πιλότων. Να υπήρξε ασυνέπεια. Αλλά χρειάζεται και υπομονή - η Ελληνική Αεροπορία δεν δοξάστηκε λόγω των επιδομάτων των πιλότων. Και μπορεί αυτή η λευκή απεργία να έγινε από μια παντελώς κοντόφθαλμη αντίληψη συνδικαλισμού ή να υποκινήθηκε από ορισμένους που δεν μπορούν να δουν πέρα απ’ τα δυο μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δυσμενής είναι η εντύπωση που προκλήθηκε σε όλον τον ελληνισμό. Ήταν ένα πλήγμα στην ψυχή του κόσμου που υποφέρει και αγωνίζεται με πολύ λιγότερα. Ξέρουμε, βέβαια, πως η εργασία ενός πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας είναι ξεχωριστή και επικίνδυνη, αλλά είναι κάτι παραπάνω από εργασία, εκπέμπει ένα φωτοστέφανο πέραν της ιδιοτέλειας - πώς μπορεί ένας πιλότος καταδιωκτικού, που διακυβεύει τη ζωή του καθημερινά, να απεργεί για λίγα ευρώ;
Πρέπει να πω πως το επεισόδιο αυτό, από την αγάπη και τον θαυμασμό που έχουμε όλοι για τους πιλότους, τείνουμε να το ξεχάσουμε. Δεν μπορούμε να δεχτούμε καν ότι συνέβη. Δεν υπήρξε. Ορισμένοι άνθρωποι και ορισμένα σύμβολα δεν αγγίζονται - αλλιώς καμιά χώρα, κανένα έθνος δεν μπορεί να επιβιώσει.
Όμως, κι εκείνο που τελικώς νικάει, οπουδήποτε, δεν είναι τα λεφτά, τα σύγχρονα αεροσκάφη και η άψογη εκπαίδευση, αλλά το φρόνημα. Ειδικά όταν η χώρα κάνει λούπιγκ, έχει απώλεια στήριξης και οπισθέλκουσα, για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της αεροπλοΐας. Αερομαχίες με αυτόματο πιλότο δεν γίνονται.



ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ''